Όσοι αγαπούν τα μαθηματικά και τη λογική που απορρέει εξ αυτών γνωρίζουν πολύ καλά ότι το ορθό είναι να συγκρίνεις όμοια πράγματα ή έστω δεδομένα που ξεκινούν από μία κοινή αφετηρία. Η σύγκριση ανόμοιων καταστάσεων ή δεδομένων δεν μπορεί να οδηγήσει σε ασφαλή συμπεράσματα ή, ακόμη καλύτερα, δεν μπορεί να γίνει.
Η παραπάνω «αλήθεια» ισχύει και στην περίπτωση της σύγκρισης μεταξύ του πρώην προέδρου της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι και της νυν προέδρου, Κριστίν Λαγκάρντ. Ξεκίνησαν τη θητεία τους στον, ούτως ή άλλως δύσκολο, θώκο της ΕΚΤ έχοντας εκ διαμέτρου διαφορετικά εφόδια στο οπλοστάσιό τους και απέναντί τους έναν καθ’ όλα διαφορετικό εχθρό.
Όταν ο Ντράγκι ανέλαβε τα ηνία της ΕΚΤ την 1η Νοεμβρίου 2011, το βασικό επιτόκιο της ευρωζώνης βρίσκονταν στο 1,5%, η κρίση στον ευρωπαϊκό Νότο είχε ξεκινήσει και οι Ευρωπαίοι είχαν φέρει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στη Γηραιά Ήπειρο, καθώς οι αρμόδιες αρχές δεν ήταν ικανές εκ των πραγμάτων να την αντιμετωπίσουν. Είχε προηγηθεί η διάσωση σειράς τραπεζικών ομίλων, με το τελικό κόστος της για τους φορολογούμενους να υπολογίζεται σε αρκετά τρισ. ευρώ.
Χρειάστηκαν μερικοί μήνες στον έμπειρο τραπεζίτη Ντράγκι έως τον Ιούλιο του 2012 να κατανοήσει το εύρος της κρίσης και πιθανώς να κατευνάσει έστω και λίγο το πάντα ανήσυχο Βερολίνο, έως ότου διατυπώσει την περίφημη έκφραση «θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί» («whatever it takes») για τη διάσωση της ευρωζώνης.
Ο Σούπερ Μάριο, όπως θα μείνει στην ιστορία, ξεκίνησε έναν πόλεμο προχωρώντας σε συνεχείς μειώσεις επιτοκίων, με βασικό στόχο να καταστήσει φθηνό τον δανεισμό και να βοηθήσει το τραπεζικό σύστημα να ανταπεξέλθει στην κρίση. Τρία χρόνια αργότερα, το 2015, εφάρμοσε και το εργαλείο της «ποσοτικής χαλάρωσης» με αγορά κρατικών ομολόγων ώστε να αποτρέψει τις όποιες διαθέσεις κερδοσκοπίας στις αγορές έναντι των χρεογράφων των χωρών της ευρωζώνης και εκ νέου να θωρακίσει το τραπεζικό σύστημα, καθώς όλες οι μεγάλες τράπεζες της Ευρώπης είχαν στα χαρτοφυλάκιά τους σωρεία τέτοιων επενδύσεων.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο Ντράγκι πέτυχε σε αυτό που κλήθηκε να αντιμετωπίσει, καθώς στήριξε τις χώρες που είχαν ενταχθεί σε πρόγραμμα του ESM, ενώ χωρίς τη δική του παρέμβαση -κάτι για το οποίο ορισμένοι δεν δίστασαν ακόμη και να τον κατηγορήσουν γιατί είναι Ιταλός- χάρη στην πολιτική που εφάρμοσε διέσωσε την Ιταλία, η κατάρρευση της οποίας δεν θα ήταν καταστροφική μόνο για την ίδια αλλά για ολόκληρη την ευρωζώνη.
Ο Μάριο Ντράγκι είχε απέναντί του έναν εχθρό που λέγονταν «κατάρρευση τραπεζών» και ακολούθως κατάρρευση όλου του οικονομικού συστήματος και χρησιμοποίησε όλα τα εργαλεία που του επιτρέπονταν για να τον αντιμετωπίσει. Τελευταία του πράξη ως προέδρου της ΕΚΤ ήταν μία τελευταία μείωση επιτοκίων τον Σεπτέμβριο του 2019, με αποτέλεσμα το βασικό επιτόκιο της ευρωζώνης να διαμορφώνεται πλέον στο -0,5% και επαναφορά ενός μικρού προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης με αγορά κρατικών και εταιρικών ομολόγων ύψους 20 δισ. ευρώ μηνιαίως.
Ουσιαστικά παρέδωσε στη Λαγκάρντ μία απόλυτα διαιρεμένη ΕΚΤ –με αρκετά στελέχη της διοίκησής της να εκφράζουν και δημόσια την αντίθεσή τους με την πολιτική Ντράγκι-, η οποία είχε εξαιρετικά περιορισμένα περιθώρια ελιγμών έναντι μίας νέας κρίσης.
Η Κριστίν Λαγκάρντ κλήθηκε την περασμένη Πέμπτη να βρει τρόπο να αντιμετωπίσει έναν εντελώς διαφορετικό εχθρό. Η κρίση που προκαλεί η επιδημία του κορονοϊού είναι εντελώς διαφορετική από τις προηγούμενες. Η Λαγκάρντ δεν καλείται να βρει λύσεις έναντι του ενδεχόμενου κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος, αλλά να αντιμετωπίσει μία κρίση που είναι πρώτα κοινωνική και ακολούθως οικονομική. Να πείσει τις αγορές ότι η ΕΚΤ διαθέτει τα εργαλεία να την αντιμετωπίσει εν τη γενέσει της, καθώς οι επιπτώσεις της στην οικονομία βρίσκονται, ακόμη, στη σφαίρα των προβλέψεων και όχι της απτής βεβαιότητας. Καθήκον εξαιρετικά δύσκολο, κυρίως σε μία περίοδο όπου στις αγορές το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι αυτό που οδηγεί τους επενδυτές, οι οποίοι τη μία ημέρα τρέχουν πανικόβλητοι προς την έξοδο ξεπουλώντας τα πάντα και την αμέσως επόμενη επιστρέφουν ενθουσιώδεις για να αγοράσουν αυτά τα οποία είχαν πουλήσει πριν από μερικές ώρες.
Η Λαγκάρντ σαφώς δεν λειτούργησε με τον καλύτερο και από επικοινωνιακής πλευράς τρόπο κατά την τελευταία συνέντευξη Τύπου της ΕΚΤ, κυρίως μέσω των λεκτικών της λαθών για τα spreads, όμως καλό θα είναι πριν να αρχίσουμε τους πυροβολισμούς να θυμηθούμε τι έχει να διαχειριστεί και κυρίως πόσες σφαίρες έχουν απομείνει –ή καλύτερα έχει αφήσει ο Ντράγκι- στο μπαζούκα της τράπεζας.
Ακολουθήστε το Business Daily στο Google news 
