Η πανδημία του κορονοϊού έχει δημιουργήσει τον απόλυτο πανικό σε όλα τα επίπεδα της καθημερινής ζωής ανά την υφήλιο. Φέρνει μαζί της οικονομικά, κοινωνικά και φυσικά υγειονομικά προβλήματα.
Οι κυβερνήσεις λαμβάνουν σκληρά έως και ακραία μέτρα, φθάνοντας σε κάποιες περιπτώσεις έως και την απαγόρευση της κυκλοφορίας των πολιτών. Επιχειρήσεις, καταστήματα, σχολεία, χώροι διασκέδασης βάζουν λουκέτο και ο κόσμος καλείται να μείνει σπίτι του ως μέτρο προφύλαξης προκειμένου να περιοριστεί η μετάδοση της ασθένειας.
Όλα τα παραπάνω μοιάζουν απόλυτα φυσιολογικά, ιδιαίτερα όταν συνοδεύονται και «δικαιολογούνται» με εικόνες αιθουσών γεμάτων με φέρετρα ανθρώπων που νόσησαν από τον κορονοϊό και έχασαν τη μάχη, όπως συνέβη στη γειτονική Ιταλία. Η εικόνα είναι πάντα πιο δυνατή από τις λέξεις και είναι απόλυτα φυσικό να προκαλεί αποτροπιασμό και φόβο στον καθένα από εμάς.
Όμως, υπάρχουν και κάποιοι που εκφράζουν μία εντελώς διαφορετική από την επικρατούσα άποψη, όχι μιλώντας θεωρητικά αλλά παραθέτοντας σειρά στοιχείων που αν μη τι καθιστούν άλλο αξιοπρόσεκτες τις εκτιμήσεις τους. Ένας εξ αυτών, ο John P.A. Ioannidis, ο οποίος πέραν της ιατρικής του ιδιότητας φέρει και τον τίτλο του διευθυντή του Meta-Research Innovation Center του Πανεπιστημίου Stanford.
Επισημαίνει σε μακροσκελές του άρθρο ορισμένα «τρωτά» σημεία στις μέχρι σήμερα καταγεγραμμένες αντιδράσεις, αλλά και στα επιθετικά μέτρα που έχουν ληφθεί ανά τον κόσμο, κυρίως για όσα σχετίζονται με την επιβολή καραντίνας σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού.
Το πρώτο εξ αυτών των στοιχείων έγκειται στο γεγονός ότι δεν υπάρχουν, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, αξιόπιστα δεδομένα για τον ακριβή αριθμό των κρουσμάτων, αλλά και το πραγματικό ποσοστό των θανάτων σε σχέση με τον αριθμό αυτών που έχουν νοσήσει. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά «τρεις μήνες μετά το ξέσπασμα της νόσου οι περισσότερες χώρες, μεταξύ των οποίων και οι ΗΠΑ, δεν έχουν τη δυνατότητα να πραγματοποιήσουν τεστ σε μεγάλο αριθμό πληθυσμού, ούτε μπορούν να συγκεντρώσουν ακριβή στατιστικά στοιχεία (…)». Ακόμη και το ποσοστό θνητότητας του 3,5% που δίνει ο ΠΟΥ δεν είναι ορθό, καθώς εξάγεται με βάση τον αριθμό των επιβεβαιωμένων κρουσμάτων και όχι από το σύνολο των κρουσμάτων που μπορεί να υπάρχουν στην πραγματικότητα.
Το μόνο περιστατικό από το οποίο μπορούν να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα θεωρείται αυτό που καταγράφηκε με τους επιβάτες του κρουαζιερόπλοιου Diamond Princess, με επτά ανθρώπους (ταξιδιώτες και μέλη του πληρώματος) να πεθαίνουν σε σύνολο 700 ανθρώπων. Το ποσοστό, λοιπόν, φθάνει στο 1%, αλλά υπάρχει η βασική διαφορά ότι οι άνθρωποι που επέβαιναν σε αυτό ήταν αρκετά ηλικιωμένοι, δηλαδή μία πληθυσμιακή ομάδα περισσότερο ευάλωτη σε κάθε είδους μόλυνση και όχι μόνο στον κορονοϊό.
Εάν προσαρμόσει κάποιος στον πληθυσμό των ΗΠΑ το παραπάνω περιστατικό θα καταλήξει στο στατιστικό συμπέρασμα ότι κινδυνεύει με θάνατο το 0,125% των Αμερικανών, δηλαδή πολύ λιγότεροι από αυτούς που έχουν πεθάνει μέχρι σήμερα από την επονομαζόμενη «εποχική γρίπη».
Ως εκ τούτου και εφόσον θεωρήσουμε ότι το εν λόγω στατιστικό στοιχείο είναι σωστό, εμφανίζεται το δεύτερο τρωτό σημείο: η επιβολή καραντίνας. Πόσο μπορεί να παραταθεί είτε ανά χώρα είτε σε παγκόσμιο επίπεδο; Έναν, δύο, τρεις μήνες; Και μετά τι ακριβώς θα συμβεί; Ποιες θα είναι οι συνέπειες σε οικονομικό, κοινωνικό αλλά και ψυχικό επίπεδο για τους «εγκλωβισμένους» πληθυσμούς; Ερωτήματα στα οποία κανείς δεν μπορεί να δώσει ασφαλείς απαντήσεις, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή.
Σύμφωνα με τον Ioannidis ο κορονοϊός μπορεί να μετατραπεί από την «επιδημία του αιώνα» στο «φιάσκο του αιώνα» παρασύροντας στο διάβα του κοινωνίες, οικονομίες και φυσικά το υγειονομικό σύστημα, ακόμη και χωρών που υπερηφανεύονται για τις δημόσιες υπηρεσίες υγείας που προσφέρουν στους πολίτες τους.
Μάλιστα δίνει ένα ιδιαίτερα γλαφυρό παράδειγμα για τον τρόπο με τον οποίο η υφήλιος αντιμετωπίζει τον κορονοϊό: «Είναι σαν ένας ελέφαντας να δέχεται επίθεση από ένα νεογέννητο γατάκι. Επειδή το φοβάται, πανικοβάλλεται και αντί να αντιδράσει λογικά, προτιμά να αφεθεί στον πανικό του και να πηδήξει στον γκρεμό».
Όπως γράφει χαρακτηριστικά, στον επίλογο του άρθρου του, «αν είναι να αποφασίσουμε να πηδήξουμε στον γκρεμό, χρειαζόμαστε μερικά δεδομένα για να μας δώσουν την κατάλληλη πληροφόρηση για τη λογική μιας τέτοιας πράξης, αλλά και για τις πιθανότητες να προσγειωθούμε κάπου με ασφάλεια».
Ακολουθήστε το Business Daily στο Google news 
