Με την κατάθεση του προϋπολογισμού, αλλά και του λεγόμενου αναπτυξιακού νόμου, με τις νομοθετικές ρυθμίσεις για τα εργασιακά και τις δημόσιες τοποθετήσεις του πρωθυπουργού, κλείνει ένας πρώτος κύκλος παρεμβάσεων της παρούσας κυβέρνησης γύρω από τα θέματα της οικονομίας και της ανάπτυξης. Αν και το διάστημα δεν είναι μεγάλο από τις τελευταίες εκλογές, μπορούμε, ωστόσο, να βγάλουμε κάποια πρώτα συμπεράσματα σε σχέση με το αναπτυξιακό προφίλ της νέας κυβέρνησης.
Το πρώτο που μπορεί κάποιος να επισημάνει είναι ότι οι μετεκλογικές εκτιμήσεις για ανάπτυξη του ΑΕΠ στο ύψος του 4% ξεχάστηκαν πολύ γρήγορα και τη θέση τους πήρε η εκτίμηση για 2,8%. Μια ατεκμηρίωτη πρόβλεψη που υιοθετείται απλά και μόνο για να βγουν τα έσοδα του προϋπολογισμού αλλά και να επιτευχθεί ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος για 3,5%. Βέβαια όλοι θυμούνται τις κατηγορηματικές δηλώσεις και μετεκλογικά, για την ανάγκη μείωσης των πλεονασμάτων. Ωστόσο η κυβέρνηση όχι μόνο ξέχασε τις δεσμεύσεις της αλλά, πολύ περισσότερο, δεν αξιοποίησε τη συνταγή της προηγούμενης κυβέρνησης για την ντε φάκτο μείωση του ύψους του πρωτογενούς πλεονάσματος στο 2,5% μέσω της δημιουργίας του καταπιστευτικού λογαριασμού και της δέσμευσης αντίστοιχου ποσού από το λεγόμενο «μαξιλαράκι».
Στον τομέα της ενέργειας έχουμε τη μεγαλύτερη επιχείρηση εξαπάτησης της κοινής γνώμης. Η συνταγή εκ μέρους της κυβέρνησης είναι απλή: Απαξιώνουμε τη ΔΕΗ, τρομοκρατούμε τους πολίτες, αδιαφορούμε για τις επιπτώσεις της μεγάλης αύξησης των λογαριασμών στα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις και απλώς προετοιμάζουμε το έδαφος να κάνουμε αυτό το οποίο ξέρουμε καλά από το παρελθόν και γράφουν τα «ιερά» κείμενα του νεοφιλελευθερισμού: Προωθούμε χωρίς σχέδιο την πώληση των πιο δυναμικών κομματιών (το δίκτυο - φυσικό μονοπώλιο του ΔΕΔΔΗΕ) της επιχείρησης. Και για να μην είμαστε εκτός του κλίματος της εποχής ανακοινώνουμε το κλείσιμο των λιγνιτικών εργοστασίων το 2028, αυτών που θα πουλούσαμε σε κάποια κορόιδα το 2014 μέσω της «Μικρής ΔΕΗ».
Στο τομέα των εργασιακών, η κυβέρνηση επαναφέρει ισοπεδωτικά και αντεργατικά μέτρα που δεν πρόλαβαν να ψηφίσουν και υποστήριζε με σθένος το ΔΝΤ, κατά την περίοδο του πρώτου και δεύτερου Μνημονίου. Μέτρα που υπονομεύουν τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, διευκολύνουν τις απολύσεις και οδηγούν στη μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα.
Την ιδία στιγμή ανασύρεται μια, διαψευσμένη από τη διεθνή εμπειρία, συνταγή μεροληπτικών φοροαπαλλαγών σε υψηλά εισοδήματα που ως διά μαγείας θα οδηγήσει σε ανάπτυξη.
Παράλληλα, ξεχασμένες, φαραωνικές και επιβλαβείς για το περιβάλλον προτάσεις επανέρχονται σιγά σιγά. Εκτροπή Αχελώου, εξορύξεις χρυσού στη Θράκη, παρεμβάσεις στους αιγιαλούς που θίγουν τον δημόσιο χαρακτήρα τους και επιφέρουν σημαντικές επιβαρύνσεις. Απαραίτητο συμπλήρωμα σε όλα τα παραπάνω, η πλήρης ιδιωτικοποίηση των ΕΛΠΕ, μιας κερδοφόρας (κατά την περίοδο της ορισμένης από το δημόσιο διοίκησης, που διαδέχθηκε την προηγούμενη αρεσκείας του ιδιώτη μετόχου) επιχείρησης στρατηγικής σημασίας. Αλλά και της ΔΕΠΑ, στον δυναμικό και αναπτυσσόμενο κλάδο του φυσικού αερίου με συμμετοχή σε μεγάλα υπερεθνικά πρότζεκτ.
Ας μην ξεχνάμε την περίπτωση του Ελληνικού. Το ερώτημα βέβαια δεν είναι ποιος είναι υπέρ ή κατά της επένδυσης, ερώτημα άλλωστε που έχει απαντηθεί από την ιδία τη ζωή, αλλά με ποιους όρους θα γίνει και ποιες είναι οι πραγματικές προθέσεις των εμπλεκόμενων.
Χωρίς «καύσιμα», λοιπόν, η αναπτυξιακή πρόταση της ΝΔ, μια ξεθυμασμένη πρόταση με παλιές αποτυχημένες συνταγές, βγαλμένες από τα νεοφιλελεύθερα μπαούλα της προ κρίσης εποχής. Τα πρώτα δείγματα παραπέμπουν σε μια πρόταση παρωχημένη, σε βάρος του περιβάλλοντος, του κόσμου της εργασίας και των μεσοστρωμάτων, ραμμένη στα μετρά των πολύ λίγων και ενίοτε των κολλητών.
Ακολουθήστε το Business Daily στο Google news 
