Δεν υπάρχει σπουδαιότερο πράγμα στη ζωή από τη ζωή μας. Το θαύμα της ζωής. Δεν υπάρχει πολυτιμότερο από τη ζωή των παιδιών μας, τη ζωή των ανθρώπων που αγαπάμε, τη ζωή όλων μας.
Και δεν υπάρχει πιο θλιβερό, πιο δραματικό γεγονός από την οριστική παύση όλων των βιολογικών λειτουργιών που ανθρώπου: τον θάνατο. Τίποτα δεν συγκλονίζει όσο η απώλεια της ανθρώπινης ζωής. Ωστόσο ο θάνατος είναι μέρος του κύκλου ζωής.
Δεν νομίζω να έχει προηγούμενο η καταιγιστική παράθεση νεκρών τις τελευταίες εβδομάδες, εξαιτίας του κορονοϊού. Παντού με τεράστια γράμματα: ΝΕΚΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΡΟΝΟΪΟ, ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΝΕΚΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΡΟΝΟΪΟ, ΕΚΤΟΣ ΝΕΚΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΡΟΝΟΪΟ, ΕΙΚΟΣΤΟΣ ΝΕΚΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΡΟΝΟΪΟ.
Τι ακριβώς εξυπηρετεί αυτή η τρομοκρατία των πολιτών με την παράθεση των νεκρών; Κάθε χρόνο στη χώρα μας πεθαίνουν περίπου 125.000 άτομα, οι περισσότεροι ηλικιωμένοι, από δεκάδες αιτίες και ασθένειες –η ανθρωπότητα δεν έχει κατακτήσει την αθανασία. Και στον αριθμό αυτό περιλαμβάνεται ένας σημαντικός αριθμός από μεγάλες ανθρώπινες τραγωδίες, πράγματα που δεν θα έπρεπε να συμβούν: 20χρονοι που χάνουν τη ζωή τους στους δρόμους, μικρά παιδιά από ασθένειες που δεν θα έπρεπε να εμφανίζονται σε παιδιά, τραγικά δυστυχήματα.
Η μαύρη σκιά του θανάτου που προκαλεί ο κορονοϊός έχει σκεπάσει τα πάντα και έχει τρομάξει τους πάντες, ωστόσο ο κορονοϊός δεν απειλεί όλους το ίδιο. Πρόκειται για έναν εξαιρετικά επικίνδυνο ιό κυρίως για τα άτομα μεγάλης ηλικίας, και για άτομα που αντιμετωπίζουν χρόνια σοβαρά νοσήματα. Στη Νότια Κορέα όπου υπάρχουν τα περισσότερα και πιο αναλυτικά στοιχεία οι καταγραφές έδειξαν ότι το 99% όσων νόσησαν με κορονοϊό είχαν ήπια συμπτώματα και δεν χρειάστηκαν ειδική νοσοκομειακή περίθαλψη.
Και αναρωτιέμαι: γιατί, αντί να τρομοκρατούμε τους πάντες, δεν στεκόμαστε, ως κοινωνία και κράτος δίπλα στους ηλικιωμένους που κινδυνεύουν; Γιατί εξακολουθούν μεγάλης ηλικίας άτομα να πηγαίνουν στα μάρκετ; Ή στην τράπεζα να πληρώσουν ένα λογαριασμό; Ή να ενημερώσουν (!) το βιβλιάριο; Ή να πραγματοποιήσουν ανάληψη χρημάτων; Γιατί μεγάλης ηλικίας άτομα πηγαίνουν στα φαρμακεία; Ή στις λαϊκές αγορές;
Η επιβολή της απαγόρευσης κυκλοφορίας και του lockdown ίσως ήταν επιβεβλημένη σε μια χώρα, όπως η Ελλάδα, όπου οι υποδομές υγείας είναι περιορισμένες και εντελώς ανεπαρκείς να διαχειριστούν μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση. Και με ακόμα πιο προβληματικές κοινωνικές υπηρεσίες φροντίδας και εξυπηρέτησης ηλικιωμένων στην κατοικία τους.
Ωστόσο το lockdown δεν λύνει το πρόβλημα: η χώρα, η κυβέρνηση απλά κερδίζει χρόνο ώστε να περιοριστεί η εξάπλωση της επιδημίας, να ενισχύει τις υποδομές υγείας, και να προετοιμαστεί όσο γίνεται καλύτερα για τη διαχείριση της δύσκολης κατάστασης. Επιπλέον, το lockdown δεν προστατεύει τους ευάλωτους, πρέπει να γίνει πολύ δουλειά και πολύ γρήγορα στον τομέα της υποστήριξης των ευάλωτων συμπολιτών μας, οι οποίοι εξακολουθούν να κυκλοφορούν βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους.
Δεν υπάρχει όμως λογική να τρομοκρατούμε τους 30χρόνους και οι μεγάλης ηλικίας άνθρωποι να κυκλοφορούν στους δρόμους έστω και για σοβαρό λόγο.
Πάνω από όλα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πίστωση χρόνου που προσφέρει το lockdown ενέχει ένα τεράστιο κόστος: δημιουργεί μια σειρά επιπλοκών στην οικονομία που μπορεί να οδηγήσουν στο απόλυτο αδιέξοδο.
Δεν πρόκειται ποτέ –ακόμα και με κίνδυνο της ζωής μας- να αφήσουμε τις μητέρες μας και τους πατεράδες μας, τις γιαγιάδες μας και του παππούδες μας να χαθούν άδικα και μόνοι. Ωστόσο για να μπορέσουμε σαν κοινωνία να προσφέρουμε το αυτονόητο, να παρατείνουμε την ποιοτική επιβίωση αυτών των ατόμων, όπως πολύ σωστά σημείωσε ο κ. Τσιόρδας, θα πρέπει η κοινωνία να παραμείνει όρθια, να λειτουργεί και να αντιμετωπίζει με θάρρος τα προβλήματα.
Αυτοί που μπορούν, πρέπει να δουλεύουν και να εργάζονται. Όχι να κρύβονται τρομαγμένοι σπίτι τους. Η αγροτική παραγωγή, η βιομηχανία, η μεταποίηση πρέπει, πάση θυσία, να μείνουν όρθιες! Οι οδηγοί να μεταφέρουν εμπορεύματα και πρώτες ύλες, οι ηλεκτρολόγοι και οι μηχανικοί να συντηρούν τις γραμμές παραγωγής, τα εργοστάσια να δουλεύουν κοκ.
Η επαναλειτουργία της οικονομίας πρέπει να γίνει το συντομότερο.
Η επιδημία και η απειλή του θανάτου δεν αντιμετωπίζονται τρομοκρατώντας τη ζωή και την κοινωνία. Διότι στο τέλος της ημέρας η ανθρωπότητα μπορεί να γλιτώσει από την πνευμονία αλλά να πεθάνει από την πείνα.
Ακολουθήστε το Business Daily στο Google news 
