Το ιστορικό χαμηλό ανεργίας που έχει επιτευχθεί τόνισε ο υπουργός Επικρατείας Μάκης Βορίδης, που έστρεψε τα βέλη του προς την αντιπολίτευση και το συνδικαλιστικό κίνημα για την πανελλαδική απεργία απέναντι στο νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας.
«Πόσοι απήργησαν; Πόσοι ήταν στις πορείες; Ήταν 5.000;». Με τα ερωτήματα αυτά ξεκίνησε τη χθεσινοβραδινή του συνέντευξή ο υπουργός Επικρατείας στον τηλεοπτικό σταθμό "Blue Sky", επισημαίνοντας συγχρόνως ότι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, τους οποίους και αφορά, δεν απήργησαν. Απήργησαν εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα, παρότι δεν τους αφορά. «Μιλάμε για απεργία ...αλληλεγγύης, όταν οι κατ' εξοχήν ενδιαφερόμενοι δεν απήργησαν», ανέφερε ο Μ. Βορίδης κάνοντας, επιπλέον, λόγο για «επαναστατική γυμναστική» και «απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος». Ένα κίνημα, συνέχισε, το οποίο είναι «βαθιά νυχτωμένο» και καθόλου γειωμένο στην κοινωνία, συμπλήρωσε. Και το οποίο δεν βοηθά να υπάρξει γόνιμος διάλογος. «Ακούμε κραυγές, λες και έχει έλθει η καταστροφή του κόσμου», ανέφερε ακόμη, με την ταυτόχρονη επισήμανση ότι «ο κόσμος έχει καταλάβει πού μας οδήγησαν οι εμμονές της Αριστεράς».
Όμως, όπως τόνισε στο σημείο αυτό, εξαιτίας των πολιτικών της Νέας Δημοκρατίας υπάρχει ιστορικό χαμηλό ανεργίας, σε κάποια δε, επαγγέλματα υπάρχει έλλειψη εργαζομένων, και η αυξημένη ζήτηση για εργασία οδηγεί σε αύξηση μισθών. Η αναφορά του υπουργού έκλεισε κάνοντας λόγο για κομματικά υποκινούμενες απεργίες.
Σε άλλο σημείο της συνέντευξης έκανε ειδική μνεία στην κοινοβουλευτική αντιπαράθεση επί του νομοσχεδίου του υπουργείου Εργασίας. Αφού παρατήρησε πως η κυβέρνηση δεν έχει μέτωπο με την αντιπολίτευση, ζήτησε από τους πολίτες να δουν «την κριτική των "δεξιών κομμάτων" σε σχέση με το εργασιακό νομοσχέδιο. Κατέληξαν να είναι πιο αριστεροί από τους αριστερούς. Κάνουν διαγωνισμό στο ποιος θα υιοθετήσει την πιο σκληρή, μηδενιστική, λαϊκιστική κριτική απέναντι σε ένα νομοσχέδιο που είναι ευνοϊκό για τους εργαζομένους». Εν κατακλείδι, όμως, «το σημαντικό, για μας, είναι τα προβλήματα των πολιτών. Με αυτά αναμετριόμαστε, αυτά σκεφτόμαστε, αυτή είναι η καθημερινή μας αγωνία».