Πλήρως ανενεργός παρέμεινε τελικά ο αναπτυξιακός νόμος της προηγούμενης κυβέρνησης, στο σκέλος που αφορά τις μεγάλες επενδύσεις στον κλάδο των ακινήτων, μέσω και της μείωσης της γραφειοκρατίας.
Πριν από περίπου 3,5 χρόνια, ψηφίζεται ένας ακόμα νόμος υπέρ της πολυπόθητης «ανάπτυξης», μια μάλλον παραδοσιακή κίνηση για κάθε ελληνική κυβέρνηση που «σέβεται τον εαυτό» της τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Μεταξύ των μέτρων που περιλαμβάνει είναι και η εγγύηση ενός σταθερού φορολογικού πλαισίου για περίοδο 12 ετών, ή φοροαπαλλαγή έως 5 εκατ. ευρώ. Η ενεργοποίηση των σχετικών διατάξεων προϋποθέτει επενδύσεις άνω των 20 εκατ. ευρώ, με την αίρεση ότι για κάθε 1 εκατ. ευρώ επένδυσης, θα δημιουργείται και 1 θέση εργασίας.
Όπως όμως ομολογούν στελέχη του κλάδου, μέχρι σήμερα καμία επένδυση δεν έκανε χρήση των σχετικών διατάξεων, δείγμα του πόσο αποσπασματικά αντιμετωπίζουν συχνά οι κυβερνήσεις το ζήτημα της ανάπτυξης ακινήτων μεγάλης κλίμακας. Δεν χρειάζεται μόνο ένα σταθερό φορολογικό πλαίσιο, αλλά κυρίως να υπάρχουν σαφείς πολεοδομικές διατάξεις, που να μην δημιουργούν συνεχώς απρόοπτα στον επενδυτή.
Για παράδειγμα, όπως ομολογείται, «όταν η προηγούμενη κυβέρνηση οδήγησε σε πολυετή καθυστέρηση την επένδυση για την τουριστική αξιοποίηση της Αφάντου, μέσω της ανακήρυξης μεγάλου μέρους αυτής ως αρχαιολογικό χώρο, υπήρξε σοβαρός κλονισμός στην διεθνή επενδυτική κοινότητα. Το ίδιο συνέβη και με τα αρχαία στο Ελληνικό, τα αρχαίο στο λιμάνι του Πειραιά, ή με τις συνεχείς προσφυγές των ίδιων των τοπικών αρχόντων εναντίον επενδύσεων, όπως η αξιοποίηση της έκτασης της Κασσιόπης στην Κέρκυρα».
Αυτό που παρατηρήθηκε, πάντως, ήταν μια γενικότερη «πολεμική», κυρίως εναντίον επενδύσεων που αφορούσαν δημόσια ακίνητα, τα οποία επιχειρούσε να αξιοποιήσει το ΤΑΙΠΕΔ, δείγμα ότι σε ένα μέρος του εγκριτικού μηχανισμού (π.χ. δασαρχεία, πολεοδομίες κτλ.) επικράτησε τα προηγούμενα χρόνια και μια διάθεση αποθάρρυνσης επενδυτών, η οποία έφερε ιδεολογικά χαρακτηριστικά.
Καλές διατάξεις έμειναν ανεφάρμοστες
Παράλληλα, στελέχη της αγοράς ακινήτων σημειώνουν ότι πληθώρα άλλων διατάξεων, που είχαν ψηφιστεί προκειμένου να επιταχυνθεί η αδειοδότηση μεγάλων επενδύσεων, εν τέλει παρέμειναν ανενεργές, καθώς ουδέποτε εφαρμόστηκαν. Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν το ανώτατο χρονικό όριο, που είχε οριστεί προκειμένου να υποχρεώνονται οι υπηρεσίες σε απαντήσεις προς τους επενδυτές, εντός ενός εύλογου διαστήματος.
«Η διάταξη των 45 ημερών που ψήφισε η σημερινή κυβέρνηση δεν είναι κάτι καινούριο. Υπήρχε ήδη χρονικός περιορισμός στο θεσμικό πλαίσιο για τις μεγάλες επενδύσεις. Απλώς ποτέ δεν ίσχυσε», σημειώνει άνθρωπος με γνώση των σχετικών διαδικασιών. Ασφαλώς και σήμερα, κανείς δεν εγγυάται ότι στο πλαίσιο της εφαρμογής του νόμου, δεν θα επαναληφθούν τα σχετικά προβλήματα. Η διαφορά έγκειται στο ότι είναι πιθανό αυτή τη φορά, να υπάρξει ισχυρότερη πολιτική βούληση για να εφαρμοστεί το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο απαρέγκλιτα και χωρίς εκπτώσεις.
Το πρόβλημα με τις τράπεζες
Ένας ακόμα πιο καθοριστικός παράγοντας υπέρ της επιτάχυνσης των ξένων επενδύσεων στην αγορά ακινήτων, είναι η σημαντική βελτίωση του κλίματος σε ό,τι αφορά τον τραπεζικό κλάδο. Μέχρι και πριν λίγα χρόνια, ιδίως το διάστημα 2015-2017 κι επιπλέον εν μέσω κεφαλαιακών ελέγχων, κατέστη σαφές ότι κανείς ξένος επενδυτής δεν επρόκειτο να χρηματοδοτήσει το 100% της επένδυσής του με ίδια κεφάλαια, με δεδομένο ότι δεν υπήρχαν ξένες τράπεζες διατεθειμένες να χρηματοδοτήσουν έργα στην ελληνική αγορά.
Την ίδια περίοδο όμως κλειστοί παρέμεναν και οι «κρουνοί» της χρηματοδότησης στην Ελλάδα, καθιστώντας κάθε σχετική απόπειρα ανάπτυξης ακινήτων «όνειρο απατηλό» για την πλειονότητα των ενδιαφερόμενων. Έτσι, οι περισσότεροι επικεντρώθηκαν στην «αργή αλλά σταθερή» προσπάθεια της αδειοδοτικής ωρίμανσης των έργων τους, ώστε να είναι σε θέση να τα υλοποιήσουν, όταν το χρηματοπιστωτικό και οικονομικό κλίμα βελτιωθούν.
Ακολουθήστε το Business Daily στο Google news 
