Το μνημονιακό άγχος της κυβέρνησης, το φάσμα μιας νέας κρίσης και η έλευση του Scriptor

13 Απρ 2020 06:30

Ο Επίμονος Κηπουρός σκαλίζει, ψάχνει και αναζητά ενδιαφέροντα σημεία από τον κόσμο των επιχειρήσεων, των αγορών, της οικονομίας και της πολιτικής.

«Οι ναρκισσιστές θεωρούν ότι είναι εξαιρετικοί και μοναδικοί, ότι η ζωή τους χρωστά περισσότερα απ’ ό,τι στον υπόλοιπο κόσμο. Έχουν ισχυρή αυτοεικόνα όσον αφορά τις ηγετικές τους αρετές. Παρασυρμένοι από την υπέρμετρη αυτοπεποίθησή τους, οι ναρκισσιστές βάζουν συχνότερα στοιχήματα που βασίζονται σε ανακριβείς πληροφορίες, με αποτέλεσμα να χάνουν περισσότερα από τους μη ναρκισσιστές. Επιπλέον εμμένουν πεισματικά στις παραληρητικές ιδέες τους. Προβλέπουν για τον εαυτό τους υψηλές επιδόσεις σε όλους τους τομείς, βαυκαλίζονται ότι θριάμβευσαν όταν στην πραγματικότητα έχουν αποτύχει, και εξακολουθούν να προβλέπουν μελλοντικές επιτυχίες παρότι γνωρίζουν καλά τις περασμένες αποτυχίες τους». Για τις αποτυχίες, θα μου επιτρέψετε να προσθέσω μια φράση, πάντα φταίνε κάποιοι άλλοι.
Το παραπάνω μικρό απόσπασμα είναι από το εξαιρετικό βιβλίο «Η μωρία των ανοήτων», του Robert Trivers, και φυσικά δεν γράφηκε για τον κύριο Βαρουφάκη, ωστόσο, είναι σαν να είναι γραμμένο για αυτόν και ο λόγος είναι απλός: το απόσπασμα έχει γραφεί για ανθρώπους που είναι ακριβώς όπως ο κύριος Βαρουφάκης.
Ένα μεγάλο άγχος φαίνεται ότι καταλαμβάνει την κυβέρνηση: πώς να μην φτάσουμε στην ανάγκη ενός νέου προγράμματος χρηματοδότησης που να παραπέμπει σε ένα νέο, ακόμα και light, μνημόνιο. Και αυτό το άγχος φαίνεται ότι υπαγορεύει τον κυβερνητικό σχεδιασμό: τι πρέπει να κάνουμε ώστε να μην χρειαστούμε πρόσθετη βοήθεια.
Φοβάμαι ότι πρόκειται για ένα ψευδοδίλλημα, μια εντελώς επιφανειακή προσέγγιση, που μπορεί να βάλει τη χώρα σε μεγάλες περιπέτειες. Διότι, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, η χώρα υπό το βάρος του δυσθεώρητου δημόσιου χρέους παραμένει σε καθεστώς μνημονίου με την έννοια ότι οι βαθμοί οικονομικής ελευθερίας είναι περιορισμένοι, η μεταμνημονιακή εποπτεία παραμένει ισχυρότατη και η χώρα είναι υποχρεωμένη να επιτυγχάνει συγκεκριμένους δημοσιονομικούς στόχους. Οπότε, για ποιο πράγμα ακριβώς συζητάμε;
Η κυβέρνηση θα πρέπει να προχωρήσει ανεπηρέαστη από μικροπολιτικές προσεγγίσεις που θυμίζουν τα καταστροφικά χρόνια της αντιμνημονιακής υστερίας, και να εστιάσει σε ένα και μόνο στόχο: πώς θα εξασφαλίσει περισσότερους ευρωπαϊκούς πόρους για την στήριξη των επιχειρήσεων και την ανάσχεση της ύφεσης, η οποία μπορεί να λάβει πολύ μεγάλες διαστάσεις στη χώρα μας εξαιτίας της βύθισης του τουρισμού.
Διότι, αν δεν ανασχεθεί η δυναμική της ύφεσης, τότε η προσδοκία για ύφεση – ανάκαμψη τύπου V, θα δώσει τη θέση της σε ένα καθόλου ωραίο L: πολλές επιχειρήσεις θα οδηγηθούν σε αδιέξοδο, η ανεργία θα αυξηθεί σημαντικά, το ασφαλιστικό θα βρεθεί ξανά με ελλείμματα και ένα νέο κύμα κόκκινων δανείων, από τις επιχειρήσεις που θα κλείσουν και τους εργαζόμενους που θα χάσουν τις δουλειές τους, θα πνίξει τις τράπεζας βάζοντας τη χώρα ξανά σε περιπέτειες.
Τελικό αποτέλεσμα θα είναι ένα καθόλου light μνημόνιο για μια οικονομία που θα έχει διαλυθεί προσπαθώντας να αποφύγει τον κίνδυνο ενός light προγράμματος.
Και ενώ ο κόσμος, χωρίς υπερβολή, χάνεται και όλοι αγωνιούν πώς η χώρα θα μείνει όρθια και πώς θα επιτύχουμε μια γρήγορη επανεκκίνηση της οικονομίας, οι Έλληνες δικαστές έχουν τη δική τους μεγάλη αγωνία: μην και η κυβέρνηση περιορίσει τις ιερές δικαστικές διακοπές που αρχίζουν την 1^η Ιουλίου και τελειώνουν στις 15 Σεπτεμβρίου! Και έχουν δίκιο οι άνθρωποι: είπαμε να βάλουμε πλάτη στη χώρα αλλά όχι και να χάσουμε τις 75 ημέρες καλοκαιρινής ανάπαυλας. Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις κατά τις δικαστικές διακοπές τα δικαστήρια δεν κλείνουν , εξακολουθούν να λειτουργούν αλλά με πολύ καλοκαιρινούς ρυθμούς και για πολύ περιορισμένες υποθέσεις.
Από σήμερα ο Επίμονος Κηπουρός θα έχει μια πολύτιμη βοήθεια: έναν εξαιρετικό συνεργάτη που θα αναλύει και θα εμβαθύνει την οικονομική, και όχι μόνο, επικαιρότητα. Τον Scriptor.
Scriptor: Η άρση των περιορισμών του Συμφώνου Σταθερότητας δημιουργεί νέα δεδομένα στην Ευρωζώνη. Σωστό. Για την Ελλάδα όμως θα χρειαστεί μεγάλη προσοχή. Ήδη, με την απαλλαγή από την υποχρέωση πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5% και το περιθώριο Μάαστριχτ (ελλείμματα μέχρι 3%) αποκτούμε «δημοσιονομικό χώρο» 6,5 εκατοστιαίων μονάδων. Ό,τι ξεπερνά το περιθώριο αυτό θα αποτελεί εμπόδιο όταν θα χρειαστεί να πάμε στις αγορές για να τοποθετήσουμε νέα κρατικά ομόλογα. Καθώς όμως η έκδοση νέου χρέους είναι απαραίτητη για να αντλήσει πρόσθετη ρευστότητα το τραπεζικό σύστημα, μας συμφέρει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στην πλευρά της δημοσιονομικής ισορροπίας. Όποτε τα δημοσιονομικά περιθώρια ελιγμών είναι μάλλον περιορισμένα.
Κατά συνέπεια το βάρος της επαναφοράς θα πέσει στις καλές επιχειρήσεις, για τις οποίες θα ισχύσουν χαλαρά κριτήρια νέου, πρόσθετου και επεκτατικού, δανεισμού. Αλλά και όσες θα καταφέρουν να βελτιώσουν ταχύτατα την κεφαλαιακή τους δομή ώστε να βγουν από την «γκρίζα» οικονομία και να μπουν στα ραντάρ των τραπεζικών κριτηρίων. Ευκαιρία για αναδιοργάνωση του επιχειρηματικού τοπίου.