Ονειρεύομαι, Θέλω, Μπορώ. Είναι το προσωπικό μότο του Νίκου Μιχαλόπουλου, πρωταθλητή ακοντισμού, συγγραφέα, και ομιλητή σε σχολεία με στόχο να μεταδώσει τις αξίες ζωής που γνώρισε και βίωσε μέσα στον μαγικό κόσμο του αθλητισμού. Ο Νίκος Μιχαλόπουλος μιλά στο Business Daily για την σημασία του αθλητισμού, τις αξίες, τον πρωταθλητισμό, τη συγγραφή βιβλίων, τις εκατοντάδες ομιλίες σε σχολεία και τα μελλοντικά του σχέδια.
Σημειώνει ότι για τον ίδιο ο αθλητισμός ήταν μια διέξοδος στο δύσκολο σχολικό περιβάλλον που βίωνε ενώ ξεχωρίζει την αντοχή στην αποτυχία ως τη βασική συνταγή επιτυχίας στη ζωή. Μιλάει για την συγγραφή βιβλίων αλλά και τη σπουδαία εμπειρία των ομιλιών σε σχολεία και της επαφής του με τα παιδιά.
- Πώς και γιατί ασχοληθήκατε με τον αθλητισμό;
Ήταν μια ανάγκη να βγω από το καβούκι του μη δημοφιλούς παιδιού στο σχολείο που δεχόταν bullying, γιατί ήταν το πιο κοντό παιδί του σχολείου, αρκετά παχουλό και από εκείνα τα αγόρια που δεν του άρεσε να παίζει ποδόσφαιρο. Εκρηκτικός συνδυασμός. Πίστευα πως μέσα από τις επιτυχίες μου στον αθλητισμό θα μπορούσα να πάρω μια μικρή εκδίκηση στην αμφισβήτηση που δεχόμουν. Μεγαλώνοντας, κατάλαβα πως αυτό ήταν κακό καύσιμο για την ψυχή μου. Στη ζωή μας δεν είναι καλό να κάνουμε πράγματα για να αποδείξουμε πόσο καλοί είμαστε, αλλά πράγματα που αγαπάμε και μας γεμίζουν.
Ευτυχώς ο αθλητισμός για μένα παρά το αρχικό κίνητρο είχε αυτά τα χαρακτηριστικά. Είναι τρόπος ζωής. Ένας δρόμος προσέγγισης ή σπασίματος των ορίων σου. Μια απάντηση στα σύγχρονα προβλήματα της εποχής μας. Ένα μεγάλο σχολείο. Ένα τεράστιο κοινωνικό φαινόμενο που μιλάει στις καρδιές των ανθρώπων και ειδικά των νέων με έναν τρόπο που άλλα φαινόμενα ή η πολιτική δεν μπορούν. Στον αθλητισμό βάζεις στην άκρη όλα εκείνα τα προσωπικά χαρακτηριστικά που φαίνεται δυστυχώς να μας χωρίζουν, όπως είναι το χρώμα μας, η γλώσσα μας, η πίστη μας, η μόρφωσή μας, το οικονομικό μας επίπεδο, η οικογενειακή μας κατάσταση, ο σεξουαλικός μας προσανατολισμός και αφήνουμε κάτι άλλο να μας φέρει κοντά και αυτό δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από το όνειρό μας.
- Μπορείτε να μας αναφέρετε κάποιες σημαντικές διακρίσεις σας στον αθλητισμό;
Το χρυσό μετάλλιο στον ακοντισμό στα European Masters Games στο Τορίνο το 2019, θεωρώ είναι από τις σημαντικότερες για μένα, κυρίως γιατί έγινε σε μια ηλικία στην οποία εκτιμώ αλλιώς τα πράγματα. Σίγουρα τα πρωταθλήματα Ελλάδος και τα βαλκανικά μου μετάλλια.
Όμως, αν και όχι καθαρά αθλητική με την έννοια του ανταγωνισμού, κορυφαία μου στιγμή θεωρώ την τοποθέτηση της ελληνικής σημαίας στην υψηλότερη κορυφή της Αφρικής, στα 6.000 μέτρα για τη φιλανθρωπική μου ανάβαση στο Κιλιμάντζαρο το 2010, όπου, ως μέλος του μεγαλύτερου αθλητικού και φιλανθρωπικού ιδρύματος στον κόσμο, του Laureus Sport For Good Foundation, κατάφερα να συγκεντρώσω χρήματα για τα παιδιά των παραγγουπόλεων του Ναϊρόμπι, τα περισσότερα από κάθε άλλο από τους 27 πρωταθλητές που συμμετείχαν από όλο τον κόσμο, ολυμπιονίκες, παραολυμπιονίκες, ανάμεσα σε αυτούς αρχηγός μας η θρυλική τεννίστρια Μαρτίνα Ναβρατίλοβα. Χρήματα που έδωσαν τη δυνατότητα σε 1.500 παιδιά, γεννημένα με Aids και χωρίς γονείς να έρθουν σε Ευρώπη και Αμερική με αθλητικές υποτροφίες.
- Τι πρέπει να διαθέτει κάποιος για να γίνει πρωταθλητής σε κάποιον τομέα της ζωής του, ήτοι να πετύχει τον στόχο του;
Αντοχή στην αποτυχία. Περισσότερο και από το ταλέντο και την πολλή και σκληρή δουλειά.
- Πώς μεταπηδήσατε από τον αθλητισμό στη συγγραφή βιβλίων;
Τα βιβλία μου, αν δεν υπήρχε ο αθλητισμός στη ζωή μου, ίσως και να μην υπήρχαν, γιατί ουσιαστικά στα πρώτα μου παιδικά και εφηβικά βιβλία και τα πρόσφατα των ενηλίκων αυτό που ήθελα να μοιραστώ ήταν οι αξίες ζωής που γνώρισα και βίωσα μέσα στον μαγικό κόσμο του αθλητισμού. Αν είμαστε ανοιχτοί στις προκλήσεις, αν θέλουμε να βγούμε από τη ζώνη ασφάλειάς μας και το κυριότερο, αν θέλουμε κάτι στη ζωή μας που δεν είχαμε ποτέ και το ονειρευόμαστε, πρέπει να κάνουμε και κάτι που δεν κάναμε ποτέ και ίσως μας κρατούσε μακριά του. Όλα αυτά μαζί είναι βήματα προς κομμάτια του εαυτού μας που ίσως ούτε εμείς οι ίδιοι δεν ξέρουμε και αξίζει να γνωρίσουμε.
Αυτά κυρίως ήθελα να μοιραστώ και συνεχίζω να θέλω μέσα από τα κείμενά μου, αλλά και μέσα από τις εκατοντάδες παρουσιάσεις που έχω κάνει και συνεχίζω να κάνω σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό και σε πάρα πολλά σχολεία κάθε σχολικής βαθμίδας. Τα δύο πρώτα μου βιβλία ‘Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑ’ και ‘ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ’ από τη σειρά ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΘΕΛΩ ΜΠΟΡΩ εκδόθηκαν το 2006 από τις Εκδόσεις Άγκυρα, που παραμένει ο εκδοτικός μου οίκος ακόμα και σήμερα που μετράμε πια 15 βιβλία μαζί, ανάμεσα σε αυτά αρκετά best sellers και βραβευμένα βιβλία μου στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Ξεχωρίζω σίγουρα το βραβευμένο best seller ‘Ο ΑΗ ΒΑΣΙΛΗΣ ΦΕΤΟΣ ΕΊΝΑΙ ΠΡΑΣΙΝΟΣ’, που ξεπέρασε τα 50.000 αντίτυπα στους δύο πρώτους μήνες της κυκλοφορίας του και έγινε το επίσημο βιβλίο του ΣΠΑΥ, του Συνδέσμου Προστασίας και Ανάπτυξης Υμηττού, το επίσημο και βραβευμένο βιβλίο του Χρυσού Αυθεντικού Μαραθωνίου της Αθήνας το 2010 με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 2.500 χρόνων από τη μάχη του Μαραθώνα, ‘ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΟΝΕΙΡΩΝ’, που μεταφράστηκε στα Αγγλικά, τις αγαπημένες μου ‘ΚΟΡΥΦΕΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ’, το πιο προσωπικό μου ίσως βιβλίο που κυκλοφορεί σε Μεγάλη Βρετανία, Ηνωμένες Πολιτείες, Αυστραλία και Καναδά, ‘ΤΟ ΠΟΛΥΧΡΩΜΟ ΠΑΙΔΙ’ για τη διαφορετικότητα, το αντιbullying graphic novel ‘ΘΕΣ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ; …ΟΜΩΣ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ’, επίσημο βιβλίο του Συλλόγου Χαμόγελο του Παιδιού, όταν κατείχε την Πανευρωπαϊκή Προεδρία για θέματα bullying και αφορμή του 1ου Πανελληνίου Μαθητικού Διαγωνιστικού Φεστιβάλ εναντίον κάθε μορφής βίας, τους πολύ πετυχημένους ‘ΠΕΝΤΕ ΣΩΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΥΣ ΣΤΟ ΨΥΓΕΙΟ’, που έχουν κυκλοφορήσει 3 διαφορετικά βιβλία και έγιναν θεατρική παράσταση και το τελευταίο μου βιβλίο ενηλίκων το σχεδόν αυτοβιογραφικό ‘ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΠΟΛΥΣ ΧΡΟΝΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΝΕΟΣ’.
- Τι συμβουλεύετε τα παιδιά όταν τα επισκέπτεστε στα σχολεία για να δώσετε ομιλίες;
Οι επισκέψεις μου σε σχολεία, όπως είπα και πριν είναι εκατοντάδες και για μένα απίστευτα σημαντικές, όπως και οι ομιλίες μου για σχολεία σε δύο επίσημα προγράμματα του υπουργείου Παιδείας στο ΟΑΚΑ και το Δημόσιο Πρότυπο Παιδικό Γυμναστήριο Καισαριανής της Near East, ως επίσημος απεσταλμένος του. Είναι ο τρόπος μου να αγγίξω μια μεγάλη γκάμα θεμάτων, όπως αυτά της διαφορετικότητας, της ενδοσχολικής βίας, της υπέρβασης, της αμφισβήτησης, της δύναμης του αθλητισμού και της αξίας του ονείρου στη ζωή μας, μέσα από ένα συναισθηματικό ταξίδι προσωπικών βιωμάτων.
Σήμερα φοβάμαι πως τα πρότυπα των παιδιών μας είναι περισσότερο προς αποφυγή και λιγότερο προς μίμηση. Στόχος είναι η διασημότητα και δυστυχώς διάσημο δεν θεωρούν κάποια προσωπικότητα σαν την Κάλλας ή τον Γεώργιο Παπανικολάου, αλλά τον τελευταίο νικητή του Survivor. Ποιο είναι το μήνυμα που για άλλη μια φορά περνιέται στα νέα παιδιά, γιατί για αυτά έχει μεγαλύτερη ουσία η συζήτησή μας. Κάνε οτιδήποτε και με οποιονδήποτε τρόπο, ώστε να γίνεις αναγνωρίσιμος, και μετά αυτήν την αναγνωρισιμότητα χρησιμοποίησέ την και πάλι με οποιονδήποτε τρόπο ώστε να τα κονομήσεις για να ζήσεις. Ανάποδος ο δρόμος και αδιέξοδος όπως κάθε ανάποδος δρόμος, γιατί πρώτα κοπιάζεις να διακριθείς σε ό,τι κάνεις και αφοσιώνεσαι και εξ αυτού να αναγνωριστείς – και όχι φυσικά πρώτα να αναγνωριστείς και μετά αυτό να το χρησιμοποιήσεις για να πετύχεις τον στόχο σου. Και όλοι φυσικά γνωρίζουμε πως η γρήγορη και αναίτια αναγνώριση έρχεται μόνο με έκπτωση αξιοπρέπειας και έχει πάντα σαθρό υπόβαθρο, γιατί τίποτα το οποίο χτίζεται τόσο γρήγορα και βιαστικά δεν μπορεί να έχει και διάρκεια.
- Πρόσφατα γράψατε το βιβλίο «Οι Κορυφές μέσα μας». Ποιες είναι οι βασικές συμβουλές για να «φθάσει» κάποιος στην κορυφή του;
Να μείνει καλά κρατημένος στο όνειρό του και πιστός στις αξίες του, όχι για να φτάσει, αλλά για να την ανακαλύψει, γιατί πιστεύω ακράδαντα, πως όσο ψηλά κι αν ανέβει κάποιος, η μεγαλύτερη κορυφή θα βρίσκεται πάντοτε μέσα του και έχει να κάνει με την πορεία του, τις σκέψεις του, τα αισθήματά του, τα βιώματά του, τις αξίες του, τους στόχους του, τα ‘πιστεύω’ του.
- Πόσο σας έχει βοηθήσει στην προσωπική σας ανάπτυξη ο γάμος σας με την πρωταθλήτρια Αννα Βερούλη, καθώς έχει πετύχει ιδιαίτερα σημαντικές διακρίσεις στον χώρο του αθλητισμού;
Η Άννα ήταν για μένα η αιτία να ξεκινήσω τον αθλητισμό. Ήμουν από εκείνη τη γενιά παιδιών που την είδαν να κερδίζει το πρώτο χρυσό μετάλλιο για τη χώρα μας σε μεγάλους αγώνες, σε εκείνο το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Αθήνας το 1982 στα εγκαίνια του Ολυμπιακού μας Σταδίου και έκαναν τα σκουπόξυλα στα σπίτια τους ακόντια. Με συγκίνησε η προσωπική της ιστορία και ταυτίστηκα μαζί της, όταν άκουσα πως το σημερινό Βερούλειο στάδιο στην Καβάλα ήταν το στάδιο μέσα στο οποίο της είπαν πως δεν πρόκειται να γίνει ποτέ αθλήτρια. Καθώς ήμουν εκείνο το παιδί που σας έλεγα, με τόνους αμφισβήτησης γύρω μου και με γονείς που δεν αγαπούσαν τον αθλητισμό και δεν με στήριζαν σε αυτό μου το όνειρο, παθιάστηκα. Εμπνεύστηκα από την εικόνα της ελληνικής σημαίας που ανέβαινε εκείνο το βράδυ του Σεπτεμβρίου το ‘82 στο ΟΑΚΑ, την ίδια σημαία που 30 σχεδόν χρόνια μετά ανέβασα στην κορυφή του Κιλιμάντζαρο, αποδεικνύοντας πρώτα σε μένα τον ίδιο πως τα μεγάλα όνειρα δεν έχουν ηλικία, αλλά έχουν μεγάλη διάρκεια.
- Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Συνεχίζω μια μεγάλη περιοδεία σε σχολεία όλης της χώρας. Μόλις παρουσίασα το καινούργιο μου βιβλίο με τίτλο ‘ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΟ ΣΤΑΔΙΟ’, ένα cross over βιβλίο για όλες τις ηλικίες, εμπνευσμένο και αφιερωμένο στο Ολυμπιακό μας Στάδιο, που για μένα αποτελεί το δεύτερό μου σπίτι, ένα χώρο σημείο αναφοράς πολιτισμού για τη χώρα μας. Προσπαθώ να ξεπεράσω έναν πολύ σοβαρό τραυματισμό στον ώμο από το περσινό βαλκανικό μετάλλιο στη Σμύρνη της Τουρκίας, όπου κατέκτησα το αργυρό μετάλλιο, ελπίζοντας να προλάβω το φετινό Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και με μεγάλο ενθουσιασμό μόλις ολοκλήρωσα το δεύτερό μου Χριστουγεννιάτικο βιβλίο που θα κυκλοφορήσει τις επόμενες γιορτές.
Ακολουθήστε το Business Daily στο Google news 
