Η σκέψη μου πηγαίνει σχεδόν 20 χρόνια πίσω όταν, επί πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη, μια ομάδα δημοσιογράφων είχαμε ξεκινήσει με πούλμαν από την Αθήνα με κατεύθυνση την Λεπτοκαρυά Πιερίας.
Το πρόγραμμα προέβλεπε την άφιξή μας στον σιδηροδρομικό σταθμό της περιοχής προκειμένου να επιβιβαστούμε σε ένα νέο υπερσύγχρονο βαγόνι που θα μας οδηγούσε στον σταθμό του Ευαγγελισμού.
Τα χαμόγελα περίσσευαν από όλους τους επιβαίνοντες για τη νέα σιδηροδρομική γραμμή του ΟΣΕ, με τον τότε πρωθυπουργό να τη χαρακτηρίζει ως αποτέλεσμα της ανάπτυξης που αφορά ολόκληρη τη χώρα.
Με το βλέμμα μας καρφωμένο στα παράθυρα του βαγονιού, προσπαθούσαμε να συγχρονίσουμε την εικόνα του τοπίου με την ταχύτητα που ανέπτυσσε ο μηχανοδηγός. Ήταν πράγματι κάτι το πρωτόγνωρο, με τους εμπλεκόμενους στην υλοποίηση του έργου να μας εξηγούν κατά τη διάρκεια εκείνου του σύντομου ταξιδιού ότι, με τη νέα γραμμή, η χρονική απόσταση Αθήνα - Θεσ/νίκη θα μειωνόταν από τις 6 στις 4,5 ώρες.
Ήταν η πρώτη φορά που θα βλέπαμε από κοντά τι σήμαινε ένα σιδηροδρομικό δίκτυο υψηλής ταχύτητας, που θα επέτρεπε ταχύτητες μέχρι και 250 χλμ/ώρα!
Θυμάμαι να μας εξηγούν ότι «η νέα γραμμή Ευαγγελισμού – Λεπτοκαρυάς μήκους 36 χιλιομέτρων είναι διπλή, σηματοδοτούμενη με έτοιμη υποδομή ηλεκτροκίνησης και κατασκευάστηκε με βάση ό,τι πιο σύγχρονο σε υψηλή τεχνολογία».
Α, ξέχασα! Η νέα αυτή γραμμή περιελάμβανε και τις σήραγγες, τις μεγαλύτερες στην Ελλάδα, των Τεμπών, συνολικού μήκους 5,5 χιλιομέτρων και του Πλαταμώνα, συνολικού μήκους 4,3 χιλιομέτρων.
Και γέφυρες! Γέφυρες συνολικού μήκους 600 μέτρων περίπου με σημαντικότερη τη σιδηροδρομική γέφυρα Πηνειού, μήκους 240 μέτρων και παράλληλο οδικό δίκτυο με κατασκευή παράπλευρων δρόμων και ανισόπεδων διαβάσεων.
Εκείνη την ημέρα ήμαστε οι μοναδικοί που κινούμασταν πάνω στο σιδηροδρομικό δίκτυο της περιοχής. Ήταν ημέρα εγκαινίων και δεν επιτρεπόταν σε άλλον να πραγματοποιεί το παραμικρό δρομολόγιο.
Αν ένιωσα ασφαλής; Προφανώς! Πάνω σε ένα τρένο που αναπτύσσει ταχύτητα 200 χιλιομέτρων με τον πρωθυπουργό και πέντε με έξι υπουργούς, την ηγεσία του ΟΣΕ και εκπροσώπους κατασκευαστικών εταιρειών, προφανώς και δεν ετίθετο ζήτημα ασφάλειας.
Όπως σας προείπα, η γραμμή μπορεί να ήταν διπλή, αλλά δεν επρόκειτο να συναντήσουμε από το αντίθετο ρεύμα -ανόδου- άλλη αμαξοστοιχία, εμπορική ή επιβατική. Τοπικό προαστιακό δρομολόγιο δεν υπήρχε την εποχή εκείνη ακόμα.
Ποτέ δεν ρώτησα πόσοι ήταν την ημέρα εκείνη στο Σταθμαρχείο, αν είχαν την κατάλληλη εκπαίδευση, αν ήταν νέοι ή παλιοί.
Θυμάμαι πάντως ότι δεν ήταν τριήμερο αργίας, αλλά μια καθημερινή εργάσιμη ημέρα.
Α, και κάτι ακόμα!
Εκείνα ήταν τα… κανονικά εγκαίνια του δικτύου Ευαγγελισμού – Λεπτοκαρυάς!
Η ιστορία είχε ξεκινήσει από το 1994! Ήταν να γίνουν και άλλα «εγκαίνια» στο μεσοδιάστημα…
Το έργο των Τεμπών δημοπρατήθηκε με προϋπολογισμό 40 δισ. δρχ. και κατακυρώθηκε με τίμημα 25 δισ. δρχ., ενώ η σύμβαση υπεγράφη τον Ιούλιο του 1995 με χρόνο παράδοσης τους 30 μήνες.
Σύντομα άρχισαν τα παρατράγουδα, με τον ΟΣΕ, να αποφασίζει ότι το δίκτυο πρέπει να διαμορφωθεί για ταχύτητες μέχρι 250 χιλιόμετρα αντί των 200 χιλιομέτρων, που είχαν προβλεφθεί…
Η διατομή της σήραγγας έπρεπε να γίνει μεγαλύτερη, αυξήθηκαν οι δαπάνες για τις εργοληπτικές κοινοπραξίες, άλλαξε η χάραξη της γραμμής, προέκυψαν και… γεωλογικά προβλήματα.
Είχαμε μπει ήδη στο ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα και όλα υπολογίζονταν σε ευρώ. Το κόστος διαμορφώθηκε στα 166 εκατ. ευρώ και ο τελικός λογαριασμός έφθασε τα 320 εκατ. ευρώ!
Ήταν η εποχή όπου κυριαρχούσε φράση «πάρε με… όταν γίνει το έργο».
Ακολουθήστε το Business Daily στο Google news 
