Α. Γιαννόπουλος: Η Ελλάδα γίνεται και πάλι ελκυστικός επενδυτικός προορισμός

Την εκτίμηση ότι μετά από την δύσκολη περίοδο της δεκαετούς κρίσης η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα προσαρμόστηκε στις νέες συνθήκες και είναι έτοιμη για την νέα εποχή, με τις ξένες επενδύσεις να παίζουν κομβικό ρόλο, σημειώνει σε συνέντευξή του στο Business Daily ο Ανδρέας Γιαννόπουλος, ιδρυτής του InvestGR Forum. Σε ένα νέο σταθερό πολιτικό περιβάλλον, με προβλέψιμο ρυθμιστικό και κανονιστικό πλαίσιο, μείωση γραφειοκρατίας και επενδυτικά κίνητρα, η Ελλάδα μπορεί να αναδειχθεί σε ελκυστικό προορισμό για τους επενδυτές.

Ο κ  Γιαννόπουλος σημειώνει πως τα αρχηγεία των ξένων εταιρειών έχουν ήδη λάβει το μήνυμα πως η Ελλάδα έχει αλλάξει πλέον σελίδα, καθώς η χώρα είναι αποφασισμένη να διευκολύνει τις ξένες επενδύσεις.

Το 3ο InvestGR Forum το 2020 τιτλοφορείται ως «Greece is Back». Πιστεύετε πως η επιχειρηματικότητα επιστρέφει στην Ελλάδα; Τι επενδύσεις πρέπει να περιμένουμε να κυριαρχήσουν τα επόμενα χρόνια;

Η τιτλοφόρηση του 3^rd InvestGR Forum 2020: Greece is Back εδράζεται στην αντίληψη που προσλαμβάνουν οι πάντες καθόσον αφορά στο επιχειρηματικό περιβάλλον και τις προσδοκίες, εντός και εκτός συνόρων, για την «επιστροφή της Ελλάδας» στα ραντάρ των ξένων επενδυτών. Δεν νομίζω ότι η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα «έφυγε για να επιστρέψει σήμερα». Απλώς, διήλθε και αυτή τα δικά της «καυδιανά δίκρανα», τη δική της μακρά στενωπό. Ωστόσο, η μεγάλη πλειονότητα των ξένων εταιρειών δεν «πέταξε πετσέτα», αλλά ανασκουμπώθηκε, προσαρμόστηκε και ετοιμάστηκε καταλλήλως για τη νέα περίοδο. Πιστεύω ότι είμαστε στην αυγή ενός κύματος ξένων επενδύσεων στη χώρα, οι οποίες καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα, από την ενέργεια, τον τουρισμό και την κτηματαγορά έως την έρευνα και ανάπτυξη, τα logistics και τις υποδομές.

Η Ελλάδα μετά από μια δεκαετία κρίσης δείχνει πως κάνει τα πρώτα της βήματα προς την κανονικότητα. Ποια πιστεύετε ότι είναι τα σημεία «κλειδιά» που θα βοηθήσουν την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας στην χώρα;

Νομίζω ότι πρέπει να γίνεται λελογισμένη χρήση του νεολογισμού περί «κανονικότητας». Χρειάζεται, ίσως, και μια σχετική αποφόρτιση από το πολιτικό του περιεχόμενο. Η «κανονικότητα» δεν πρέπει να στρέφεται στο παρελθόν, αλλά να δείχνει σαφώς προς το μέλλον. Το παρελθόν του επιχειρείν στην Ελλάδα δεν είχε πάντοτε λάμψη, αλλά και αρκετή σκόνη και θολούρα. Θα προτιμούσα να μιλούμε περισσότερο για την «κανονικότητα του μέλλοντος», δηλαδή για ένα περιβάλλον που δεν θα θυμίζει «κακομοιράτο του Αιγαίου», αλλά θα είναι πιο κοντά στα ήθη και τις καλές πρακτικές άλλων προηγμένων χωρών. Δεν καλούμαστε, με άλλα λόγια, να εφεύρουμε την πυρίτιδα. Τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι, είναι μάλλον η πραγματικότητα: σταθερό πολιτικό περιβάλλον, προβλέψιμο ρυθμιστικό και κανονιστικό πλαίσιο, μείωση γραφειοκρατίας, κίνητρα για επενδύσεις στην καινοτομία και προσέλκυση μυαλών στη χώρα.

Πολλά στελέχη της τωρινής αλλά και της προηγούμενης κυβέρνησης την τελευταία χρονιά δηλώνουν πως η χώρα γίνεται και πάλι ελκυστική στους επενδυτές. Τι είναι αυτό που μπορεί να δώσει η Ελλάδα σε κάποιον που έρχεται να επενδύσει εδώ;

Η Ελλάδα, μετά από τη δύσκολη προσαρμογή της οικονομίας της και τις θυσίες του ελληνικού λαού, είναι πλέον μια χώρα, η οποία μπορεί να αποτελέσει ελκυστικό επενδυτικό προορισμό. Το νέο δε πολιτικό περιβάλλον υπόσχεται ένα ακόμη πιο φιλικό πλαίσιο για τις ξένες επενδύσεις, τοποθετώντας μάλιστα τον πήχυ σε υψηλότατο επίπεδο, με τις ευκαιρίες και τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται. Νομίζω ότι, ειδικά τους τελευταίους μήνες, εκπέμπεται ένα πολύ ισχυρό μήνυμα προς τα headquarters των ξένων εταιρειών, ότι δηλαδή η Ελλάδα είναι αποφασισμένη να διευκολύνει, με αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα, τις ξένες επενδύσεις στη χώρα. Νομίζω ότι το σινιάλο αυτό συνιστά τον πλέον ισχυρό λόγο για να στραφούν οι ξένες εταιρείες προς την Ελλάδα ως επενδυτικό προορισμό.

Η κρίση πιστεύετε πως ώθησε πολλές επιχειρήσεις να αναθεωρήσουν τους στόχους και την αποστολή τους; Ο αρχαίος ποιητής Θεόκριτος είχε πει πως «πενία τέχνας κατεργάζεται», υπήρξε όμως «γέννηση» καινοτόμων ιδεών στα χρόνια της κρίσης ή βασιστήκαμε σε παλιές δοκιμασμένες συνταγές; Τι είναι αυτό που θα πρέπει να δοκιμάσουν πλέον οι επιχειρήσεις;

Μια εταιρεία, ειδικά μια πολυεθνική, είναι ένας πολύ ζωντανός οργανισμός, ο οποίος δεν υπνώττει ποτέ, αλλά βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση και τα ανακλαστικά και οι κεραίες των στελεχών της λειτουργούν πάντοτε στο μάξιμουμ. Προδήλως, οι στόχοι, οι στρατηγικές και τα πλάνα δεν είναι στατικά, αλλά προσαρμόζονται ανάλογα με το περιβάλλον και τις συνθήκες. Δεν ζούμε, φυσικά, σε έναν ιδεατό κόσμο. Άλλοι κινούνται πιο γρήγορα και αποτελεσματικά και άλλοι κάνουν ενδεχομένως λανθασμένες επιλογές. Αυτή είναι, άλλωστε, και η ομορφιά και η γοητεία του επιχειρείν. Ένας αέναος δρόμος ανταγωνισμού, με νικητές και ηττημένους. Ειδικότερα ως προς την καινοτομία στην Ελλάδα, νομίζω ότι υπήρξε σημαντική κινητικότητα τόσο από τις ήδη εδραιωμένες ξένες εταιρείες – με σημαντικά success stories -, αλλά και από τις ελληνικές εταιρείες, καθώς και από τις νεοφυείς εταιρείες. Δεν υπάρχουν, ασφαλώς, συνταγές pret-a-porter, αλλά, ως γενική αρχή, θα ανέφερα ότι κλειδί για την επιτυχία είναι ο βαθμός προσαρμοστικότητας των ίδιων των στελεχών στη νέα εποχή, των τεχνολογιών και της καινοτομίας.

Υποθέτω ότι η καθημερινή σας τριβή με τα στελέχη μεγάλων εταιρειών, ξένων και ελληνικών, σε συνδυασμό με τις δικές σας προσωπικές παραστάσεις από την επαγγελματική σας θητεία στο εξωτερικό, σας έχουν βοηθήσει να σχηματίσετε μια καλή εικόνα για την ηγεσία των επιχειρήσεων στην Ελλάδα. Βλέπετε διαφορές σε σχέση με αντίστοιχα στελέχη στο εξωτερικό, ποιες είναι οι αδυναμίες και ποια τα πλεονεκτήματα των Ελλήνων ηγετών στις επιχειρήσεις;

Δεν νομίζω ότι υπάρχουν κραυγαλέες διαφορές, ειδικά δε για τα στελέχη των πολυεθνικών, τα οποία έχουν ήδη εργαστεί και σε άλλες χώρες. Η κοινότητα και η κουλτούρα είναι παγκόσμιες. Κι αυτό έχει ευεργετικές επιδράσεις στα αποτελέσματα των ίδιων των εταιρειών, στην ανάπτυξη των ομάδων και των στελεχών και, εν τέλει, στην οικονομία, γενικότερα. Αν επιμένετε, θα τολμήσω ένα σχόλιο με κίνδυνο χαρακτηρισμού του ως «ελληνοκεντρικού». Ένας Έλληνας – ανώτερο στέλεχος μιας πολυεθνικής, ο οποίος έχει αντιμετωπίσει τις δυσκολίες και τις παθογένειες του επιχειρείν στην Ελλάδα, μπορεί, νομίζω, να αντεπεξέρχεται πιο αποτελεσματικά τις δυσκολίες σε ένα διεθνές περιβάλλον και να είναι πιο δημιουργικός και ευέλικτος.