Από το 1995 όπου πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά η Σύνοδος του ΟΗΕ για το Κλίμα έχει επιτύχει αρκετά, αλλά ταυτόχρονα έχει χάσει και ευκαιρίες για ακόμη μεγαλύτερα αποτελέσματα.
Οι πλέον σημαντικές εξ αυτών ήταν το 1997, όπου υπογράφηκε η Σύμβαση του Κιότο και του 2015 με τη Συμφωνία των Παρισίων, όπου η διεθνής κοινότητα δεσμεύτηκε σε συγκεκριμένους στόχους μείωσης της εκπομπής ρυπογόνων αερίων, που καταστρέφουν την ατμόσφαιρα, επιταχύνουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου και έφεραν στις… αυλές μας την κλιματική αλλαγή.
Όπως σημειώνει σε ανάλυσή του ο «Economist», ο οποίος έχει αφιερώσει και το τελευταίο του τεύχος στη Σύνοδο αλλά και την κλιματική αλλαγή, θα ήταν λάθος να θεωρήσει κάποιος την COP26 που αρχίζει αύριο στη Γλασκώβη ως μία ανούσια συνάντηση. Μπορεί οι αποφάσεις που λαμβάνονται σε τέτοιου είδους συναντήσεις να είναι αποτέλεσμα τακτικού συμβιβασμού, γεγονός που σημαίνει ότι οι «αρνητές» είναι αυτοί που καθορίζουν στην ουσία τους αριθμητικούς στόχους, όμως η Συμφωνία στο Παρίσι έχει δεσμεύσει εξίσου πλούσιους και φτωχούς στο να διατηρήσουν την άνοδο της θερμοκρασίας της Γης χαμηλότερα από τους 2 βαθμούς σε σχέση με τα προβιομηχανικά επίπεδα.
Επιστήμη, διπλωματία, ακτιβισμός, κοινή γνώμη και φυσικά πολιτικοί αναζητούν έναν καλύτερο μηχανισμό ώστε η υφήλιος να μην καταστεί μη βιώσιμη, ενώ το όνειρο ενός πλανήτη όπου σχεδόν οκτώ δισ. άνθρωποι, δηλαδή το σύνολο του παγκόσμιου πληθυσμού, θα ζουν με υλική άνεση σε καμία περίπτωση δεν θα μπορέσει να πραγματοποιηθεί εάν η ανάπτυξη συνεχίζει να τροφοδοτείται από άνθρακα, πετρέλαιο και φυσικό αέριο.
Οι συμμετέχοντες στη Σύνοδο αναμένεται ότι θα δεσμευθούν για λήψη επιπλέον μέτρων προκειμένου να τηρηθεί ο στόχος για διατήρηση της ανόδου της θερμοκρασίας χαμηλότερα των 2 βαθμών, αλλά κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι αυτές οι δεσμεύσεις θα κατορθώσουν να γίνουν πραγματικότητα και εάν αποδειχθούν πολύ φιλόδοξες.
Την ίδια ώρα όσοι θεωρούν ότι τα ορυκτά καύσιμα μπορούν να εξαφανιστούν εν μία νυκτί, μάλλον βρίσκονται εκτός πραγματικότητας. Η κλιματική κρίση προκαλείται και από αλλαγές που δεν μπορούν να ελεγχθούν. Όμως η υφήλιος οφείλει να δράσει με ταχύτητα και αποφασιστικότητα προκειμένου να την αντιμετωπίσει εάν θέλει, όντως, να συνεχίσει να υπάρχει όπως τη γνωρίζουμε σήμερα.
Οι κινήσεις των κορυφαίων οικονομιών
Μία ημέρα πριν από τη Σύνοδο για το Κλίμα πραγματοποιείται στη Ρώμη και η Σύνοδος των 20 πλουσιότερων χωρών της υφηλίου. Στην ατζέντα της το θέμα της κλιματικής αλλαγής βρίσκεται πολύ ψηλά με αρκετές χώρες να καταθέτουν και σε αυτήν τις προτάσεις τους για την αντιμετώπισή της, καθώς και τα δικά τους σχέδια.
Βρετανία
Σε άρθρο του το 2000 στην εφημερίδα «Daily Telegraph» ο νυν πρωθυπουργός της Βρετανίας, Μπόρις Τζόνσον, έκανε λόγο για «απαισιόδοξους και υπερβολικούς οικολόγους», αναφερόμενος στις προειδοποιήσεις για την κλιματική αλλαγή, που τότε έμοιαζε πολύ μακρινή. Από τότε άλλαξε άρδην στάση και σε πρόσφατη ομιλία του στον ΟΗΕ εμφανίστηκε ως υπέρμαχος των πολιτικών που την καταπολεμούν. Η Βρετανία προσπαθεί να καταστεί μία χώρα που πρωταγωνιστεί στη λήψη μέτρων, ενώ ως οικοδέσποινα της Συνόδου για το Κλίμα οφείλει να πείσει και τους υπόλοιπους να το πράξουν. Βέβαια το Brexit έχει δημιουργήσει και εδώ προβλήματα, με τις σχέσεις του Λονδίνου με αρκετές ευρωπαϊκές χώρες και κυρίως με τη Γαλλία να μην είναι και τόσο αρμονικές. Ως εκ τούτου ο Τζόνσον χρειάζεται κάτι παραπάνω από «παθιασμένα λόγια» για να πείσει τους υπόλοιπους.
Γαλλία
Εκ παραδόσεως ο Εμμανουέλ Μακρόν προκαλεί… φασαρίες στις Διεθνείς Συνόδους για το Κλίμα. Σε σύνοδο των G7 το 2019 στράφηκε κατά της Βραζιλίας για την αποψίλωση του Αμαζονίου. Επέπληξε τον Ντόναλντ Τραμπ για τη στάση του για τη Συμφωνία των Παρισίων και «λάτρεψε» τον Τζον Μπάιντεν, ο οποίος, βέβαια τον «πρόδωσε» καταστρέφοντας την αμυντική συμφωνία που είχε με την Αυστραλία. Η Συμφωνία των Παρισίων επιτεύχθηκε το 2015, δηλαδή πριν ο Μακρόν αναλάβει την εξουσία στη Γαλλία. Όλα δείχνουν ότι θα γίνει ακόμη μία φορά ελαφρώς επιθετικός, επιθυμώντας οι στόχοι να καταστούν πιο φιλόδοξοι. Άλλωστε σε έξι μήνες ξεκινά η προεκλογική περίοδος στη Γαλλία, ενώ παράλληλα εμφανίζεται ως ο πλέον κατάλληλος για να αναλάβει τα ηνία της ΕΕ μετά την αποχώρηση της Μέρκελ.
Γερμανία
Θα είναι μία από τις τελευταίες συνόδους της Μέρκελ, αλλά σε αυτή θα συμμετάσχει και ο διάδοχός της, Όλαφ Σολτς, ο οποίος, όπως είναι φυσικό, θα προσελκύσει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Το ενδεχόμενο συμμετοχής του κόμματος των «Πρασίνων» στη νέα γερμανική κυβέρνηση είναι θετική εξέλιξη για ενίσχυση των προσπαθειών «πάταξης» της κλιματικής αλλαγής, αλλά δεν αποτελεί εγγύηση, καθώς η κυβέρνηση αναμένεται ότι θα είναι τρικομματική και ως εκ τούτου θα πρέπει να γίνουν συμβιβασμοί σε όλα τα επίπεδα.
ΗΠΑ
Η επιστροφή των ΗΠΑ στη Συμφωνία των Παρισίων αποτέλεσε μία από τις πρώτες κινήσεις του Τζο Μπάιντεν ως νέου προέδρου. Το πρόβλημά του, όμως, τόσο στη Σύνοδο των G20 όσο και στη Σύνοδο για το Κλίμα είναι ότι καλείται να κλείσει αρκετά μέτωπα και πληγές, τα οποία είτε κληρονόμησε από τον Τραμπ είτε δημιούργησε ο ίδιος, όπως στην περίπτωση της Γαλλίας.
Ινδία
Συγκαταλέγεται μεταξύ των χωρών που είναι από τις περισσότερο ρυπογόνες. Κανείς δεν γνωρίζει εάν ο πρωθυπουργός της, Ν. Μόντι, θα υποσχεθεί ότι η χώρα του δεσμεύεται για μηδενικές εκπομπές. Ταυτόχρονα διαθέτει το πλεονέκτημα ότι η «μέτρηση» στηρίζεται στις εκπομπές κατά κεφαλήν, ένα ποσοστό που περιορίζεται σημαντικά με δεδομένο τον τεράστιο πληθυσμό της Ινδίας.
Ιταλία
Μπορεί να είναι ο άνθρωπος που θεωρείται «σωτήρας» του ευρώ, λόγω των αποφάσεών του ως πρόεδρος της ΕΚΤ, όμως ο Μάριο Ντράγκι στην ουσία δεν διαθέτει τόσο μεγάλη δύναμη ώστε να πείσει τους υπόλοιπους ηγέτες για πιο φιλόδοξους στόχους μείωσης των ρύπων. Άλλωστε ακόμη η Ιταλία δεν έχει καταβάλει το δικό της μερίδιο στο ειδικό κεφάλαιο συνολικού ύψους 100 δισ. δολαρίων, το οποίο δημιουργήθηκε για να στηρίξει τις φτωχές χώρες ενάντια στην κλιματική αλλαγή.
Κίνα – Ρωσία
Οι ηγέτες δύο εκ των πλέον ρυπογόνων χωρών θα απουσιάσουν από τη Σύνοδο των G20, γεγονός που καθιστά αρκετά δύσκολο το ενδεχόμενο οι αποφάσεις που θα ληφθούν να τηρηθούν από όλους. Οι δύο ηγέτες επικαλέστηκαν την πανδημία του κορονοϊού για να δικαιολογήσουν την απουσία τους. Στη μεν Ρωσία επιβλήθηκαν πρόσφατα πιο σφιχτοί κανόνες στις μετακινήσεις, ενώ ο Κινέζος πρόεδρος Σι δεν έχει «βγει» από τη χώρα του εδώ και σχεδόν δύο χρόνια.
Ακολουθήστε το Business Daily στο Google news 
