Ημέρα της κρίσης, κυρίως για τη γαλλική οικονομία και αγορά, αλλά και ευρύτερα για την Ευρώπη η 30η Ιουνίου, με τον πρώτο γύρο των γαλλικών εκλογών να αποτελεί κομβικό σημείο. Οι δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι το κόμμα της Μ. Λεπέν, Εθνική Συσπείρωση θα κερδίσει τις εκλογές, με το μεγάλο ερωτηματικό να είναι εάν το ποσοστό θα δείξει ότι μπορεί – στον δεύτερο γύρο- να σχηματίσει κυβέρνηση.
Η προκήρυξη των πρόωρων εκλογών από τον Εμ. Μακρόν, μετά την ήττα του στις ευρωεκλογές ήταν ένα ριψοκίνδυνο στοίχημα, ενώ κατηγορήθηκε ότι βιάστηκε να το πράξει. Η αντίδραση των αγορών ήταν σφοδρή, με τις γαλλικές μετοχές να κάνουν «βουτιά», ενώ οι αποδόσεις των γαλλικών ομολόγων κινήθηκαν έντονα ανοδικά.
Το πλήγμα επεκτάθηκε στο σύνολο των ευρωπαϊκών κρατικών ομολόγων, με τους επενδυτές να αποσύρουν κεφάλαια 2,1 δισ. δολάρια - το υψηλότερο ποσό των τελευταίων 14 εβδομάδων - την εβδομάδα έως την Τετάρτη, σύμφωνα με σημείωμα της Bank of America Corp. που επικαλείται στοιχεία της EPFR Global.
Ο κύριος φόβος για τις αγορές είναι ότι η νέα γαλλική κυβέρνηση θα οδηγήσει τη χώρα βαθύτερα στον κυκεώνα του χρέους. Το έλλειμμα της Γαλλίας υπερβαίνει ήδη το επιτρεπτό όριο βάσει των κανόνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μια νίκη της άκρας δεξιάς ή και της αριστεράς θα θεωρηθεί ότι αυξάνει τις πιθανότητες η κυβέρνηση να χαλαρώσει περαιτέρω τη δημοσιονομική της στάση.
Η S&P Global Ratings υποβάθμισε την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας στα τέλη Μαΐου και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προβλέπει ότι το έλλειμμά της θα παραμείνει πολύ πάνω από το όριο του 3% της ΕΕ για τα επόμενα χρόνια.
Σύμφωνα με τον Ντ. Ζαν, αναλυτή της Franklin Templeton, όλο αυτό το πολιτικό δράμα θα μπορούσε, εύκολα, να οδηγήσει το γαλλικό spread έναντι των γερμανικών ομολόγων υψηλότερα των 100 μονάδων βάσης. Η αναταραχή στα ομόλογα θα μπορούσε να μεταφερθεί και στις τράπεζες, ιδιαίτερα εάν αναγκαστούν να προχωρήσουν σε αγορές γαλλικού χρέους, καθώς οι ξένοι επενδυτές θα εγκαταλείπουν την εν λόγω αγορά.
Η τελευταία φορά που το ακροδεξιό κόμμα της Λεπέν έφτασε κοντά στην κατάκτηση της εξουσίας ήταν στις προεδρικές εκλογές του 2017, υποσχόμενη στους ψηφοφόρους δημοψήφισμα για το αν η χώρα θα έπρεπε να εγκαταλείψει το ευρώ. Αν και έκτοτε μετρίασε τη στάση της, οι πολιτικές του κόμματός της προκαλούν νευρικότητα στους επενδυτές. Αν και τα κρατικά ομόλογα αντιπροσώπευαν μόλις το 2,4% του συνολικού ενεργητικού των γαλλικών τραπεζών στο α’ τρίμηνο, το ποσοστό αυτό μπορεί να αυξηθεί.
Πάντως η Κάρεν Γουάρντ, επικεφαλής για την περιοχή EMEA της J.P. Morgan Asset Management, βλέπει την αδυναμία των γαλλικών τραπεζικών μετοχών ως ευκαιρία αγοράς. «Σε μερικούς μήνες δεν θα μιλάμε καθόλου για τη γαλλική πολιτική. Δεν είμαστε στο 2011-2012, κανένα από αυτά τα λαϊκιστικά κόμματα δεν υποστηρίζει την έξοδο από το ευρώ. Πρόκειται για το μεταναστευτικό, το οποίο είναι ένα θέμα που βλέπουμε να απασχολεί τους πολιτικούς σε όλη τη Δύση», όπως εκτιμά.
Η εκλογική διαδικασία
Η Γαλλία έχει ένα προεδρικό σύστημα διακυβέρνησης, στο οποίο οι πολίτες επιλέγουν τον πρόεδρο και τους βουλευτές της Εθνοσυνέλευσης σε χωριστές ψηφοφορίες. Οι Γάλλοι ψηφοφόροι καλούνται να εκλέξουν 577 μέλη του νομοθετικού σώματος της χώρας τους.
Προκειμένου να μην γίνει δεύτερος γύρος κάποιο κόμμα θα πρέπει να κερδίσει το 50% των ψήφων. Σε αντίθετη περίπτωση τα δύο κόμματα με το μεγαλύτερο ποσοστό περνούν στον δεύτερο γύρο, που θα πραγματοποιηθεί στις 7 Ιουλίου.
Μετά το αποτέλεσμα ο Εμ. Μακρόν θα κληθεί να ορίσει πρωθυπουργό από το κόμμα που θα κερδίσει την πλειοψηφία, ενώ μπορεί να σχηματιστεί και κυβέρνηση συνασπισμού. Ο πρωθυπουργός δεν χρειάζεται απαραιτήτως απόλυτη πλειοψηφία για να κυβερνήσει, αλλά χρειάζεται αρκετή υποστήριξη για να αποφύγει μια ήττα σε πρόταση μομφής.
Ο Μακρόν θα παραμείνει πρόεδρος ανεξάρτητα από το εκλογικό αποτέλεσμα. Τα όρια θητείας σημαίνουν ότι δεν μπορεί να είναι υποψήφιος για επανεκλογή όταν λήξει η δεύτερη θητεία του το 2027.
Τα βασικά κόμματα
Οι βασικοί διεκδικητές της εξουσίας είναι:
- Αναγέννηση και σύμμαχοι: Ο Μακρόν δημιούργησε τον κεντρώο συνασπισμό του το 2016. Ενέταξε σε αυτόν πολιτικούς από τα παλιά κεντροαριστερά σοσιαλιστικά και κεντροδεξιά γκωλικά κόμματα για να ηγηθεί μιας τεχνοκρατικής κυβέρνησης.
- Εθνική Συσπείρωση: Το ακροδεξιό, εθνικιστικό κόμμα ήταν παλαιότερα γνωστό ως Εθνικό Μέτωπο. Η ηγέτις της, Μαρίν Λεπέν προσπάθησε να αλλάξει αρκετά την εικόνα του, από το 2011 όταν ο πατέρας της, Ζαν-Μαρί Λεπέν αποσύρθηκε από την ηγεσία του κόμματος. Διατήρησε σε μεγάλο βαθμό την εχθρότητα του κόμματος προς τους μετανάστες, αλλά σταμάτησε την εκστρατεία υπέρ της αποχώρησης της Γαλλίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
- Νέο Λαϊκό Μέτωπο: Αυτός ο συνασπισμός αριστερών κομμάτων ζήτησε μείωση της επίσημης ηλικίας συνταξιοδότησης στα 60 από 62, αντιστρέφοντας τον νόμο που ψήφισε ο Μακρόν, με τον οποίο το όριο θα αυξηθεί στα 64. Επίσης, προτείνει υψηλότερο κατώτατο μισθό και επιστροφή των φόρων περιουσίας. Το αν θα προχωρήσει σε μία τέτοια κίνηση εάν κληθεί να κυβερνήσει, θα εξαρτηθεί από το ποιος θα είναι ο πρωθυπουργός, καθώς Ζαν Λικ Μελανσόν και Φρανσουά Ολάντ έχουν διαφορετικές θέσεις για το εν λόγω ζήτημα.
- Ρεπουμπλικάνοι: Κληρονόμοι της κεντροδεξιάς παράδοσης του Ντε Γκωλ, η οποία ενισχύθηκε από τους πρώην προέδρους Ζακ Σιράκ και Ζωρζ Πομπιντού, οι Ρεπουμπλικάνοι βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Υστερούν σημαντικά στις δημοσκοπήσεις, αλλά θα μπορούσαν να αποτελέσουν σημαντικό παράγοντα στον β’ γύρο των εκλογών.
Ακολουθήστε το Business Daily στο Google news 
