Η επένδυση στο Ελληνικό, που σταδιακά παίρνει σάρκα και οστά, αποτελεί στρατηγικής σημασίας παρέμβαση για το παραλιακό μέτωπο της Αττικής, τη λεγόμενη «Αθηναϊκή Ριβιέρα». Ήδη στις ημέρες μας, σε μήκος πολλών χιλιομέτρων, από το Φάληρο έως την Βάρκιζα, και ακόμη πιο πέρα, καταγράφεται μια έντονη κινητικότητα στον χώρο των κτιριακών κατασκευών. Όμως, η ανάπτυξη του Ελληνικού, ως «οριοθετημένου» σχεδιασμού, και αντίστοιχα οι μεμονωμένες αναπτύξεις που σήμερα υλοποιούνται ή προγραμματίζονται στην αττική ακτογραμμή, δεν θα αποδώσουν όσο θα μπορούσαν αν δεν ενταχθούν σε ένα μεγαλύτερο και μελετημένο στρατηγικό πρόγραμμα αναβάθμισης του παράκτιου μετώπου στο σύνολό του. Συνδεδεμένου τόσο με την Αθήνα όσο και με την θάλασσα.
Το συγκεκριμένο έργο στον χώρο του παλαιού αεροδρομίου δεν είναι απλώς μια «νησίδα» τοπικής σημασίας, αλλά κρίσιμο μέγεθος, ουσιαστικά και μεταφορικά, για όλο το Λεκανοπέδιο, και όχι μόνο. Έχει τις προϋποθέσεις να εξελιχθεί σε πρώτης προτεραιότητας παρέμβαση, η οποία θα επηρεάσει καθοριστικά το σύνολο του μητροπολιτικού συγκροτήματος της ελληνικής πρωτεύουσας. Αποτελεί πολύτιμο εργαλείο για τη μελλοντική αναβάθμιση της Αθήνας, «κλειδί» για την οικονομική της ανάπτυξη, αλλά και γενικότερα σε εθνική κλίμακα.
Σε πολεοδομικό επίπεδο, παρέχει την δυνατότητα να πραγματοποιηθεί η προγραμματική πολυπλοκότητα που απαιτείται σε μια τόσο μεγάλου μεγέθους ανάπτυξη – μεγάλη για τον αστικό σχηματισμό της Αθήνας, για την Ελλάδα συνολικά, μεγάλη ακόμη και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ώστε να δημιουργηθεί μια πόλη σύγχρονη και προγραμματικά σύμμεικτη, όπου οι άνθρωποι θα κατοικούν, θα εργάζονται και θα περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους. Παράλληλα, μπορεί και πρέπει να εξελιχθεί σε ισχυρό πόλο έλξης νέων δραστηριοτήτων, με διεθνή σπουδαιότητα και προοπτική.
Την ίδια στιγμή διαπιστώνεται ότι λείπει από την αττική ακτογραμμή ένα δίκτυο ισχυρών τοπόσημων και ελκυστικών θεματικών ενοτήτων, που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως κοινωνικοί πυκνωτές, αλλά και ως εφαλτήρια μελλοντικών αναπτύξεων. Η παράκτια περιοχή της Αθήνας δίνει σήμερα την εικόνα μιας «διάσπαρτης» ζώνης με άναρχη συσσώρευση κτισμάτων, ενδιάμεσες νησίδες πρασίνου ή χέρσων εκτάσεων, ανοργάνωτες οικιστικές πυκνώσεις, και αποσπασματικές υποδομές. Πρόκειται για μια τυπολογικά αμήχανη γραμμική έκταση μήκους πολλών χιλιομέτρων, η οποία υποτίθεται ότι υλοποιήθηκε με ευρωπαϊκούς όρους ανάπτυξης, αλλά όχι με ανάλογη οργάνωση, λειτουργικότητα και αισθητική. Αυτό που προκύπτει δεν συνιστά ούτε «πόλη» ούτε όμως «φύση». Οι όποιες εξαιρέσεις δεν επαρκούν για να επαναπροσδιορίσουν ποιοτικά την εικόνα της.
Τα χρόνια προβλήματα της παραλιακής Αττικής δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με τις συνήθεις πυροσβεστικές ρυθμίσεις. Είναι προφανής η ανάγκη ενός δομημένου χωροταξικού/πολεοδομικού σχεδιασμού για την ευρύτερη αυτή ενότητα, αλλά και συνολικά για το πολεοδομικό συγκρότημα της Αθήνας, προκειμένου, πέρα από την αναβάθμιση της λεγόμενης «Αθηναϊκής Ριβιέρας», η πόλη να μπορέσει να ανοιχτεί στον Αργοσαρωνικό, στα νησιά του και στις ακτές της Πελοποννήσου. Ο συνδετικός κρίκος αυτής της τόσο κρίσιμης οργανικής ένωσης είναι το παράκτιο μέτωπο, τον συγκεκριμένο σκοπό πρέπει να εξυπηρετήσει, και μέσω αυτού θα επιτευχθεί και ο εξωραϊσμός του.
Ας σημειωθεί, εδώ, ότι η νέα τάση που διαμορφώνεται τα τελευταία χρόνια στην παγκόσμια τουριστική αγορά είναι ο βιωματικός τουρισμός, που έχει στόχο να εξασφαλίζει εκείνες τις εμπειρίες στους ταξιδιώτες που θα τους επιτρέψουν να γνωρίσουν σε βάθος και με συμμετοχικό τρόπο τον πολιτισμό, την κουλτούρα, την ιστορία και την γλώσσα του προορισμού που επισκέπτονται, αλλά και την λαογραφία του, τα ήθη και έθιμά του.
Ο σημερινός ταξιδιώτης επιδιώκει να βιώσει τον προορισμό που επέλεξε μέσα από αυθεντικές εμπειρίες ζωής, συμμετέχοντας ουσιαστικά, με όλες τις αισθήσεις και τα συναισθήματά του, και όχι μέσα από «αποστασιοποιημένη» παρατήρηση. Η αναζήτηση αυτή προσδιορίζεται ως «Experiential Tourism» και δηλώνει ένα ιδιαίτερα ευρύ και σύγχρονο πεδίο που περιλαμβάνει διάφορες μορφές τουρισμού, όπως: τον πολιτιστικό τουρισμό, τον οικοτουρισμό, τις δράσεις στην φύση, επίσης τον γαστρονομικό τουρισμό, τον εκπαιδευτικό τουρισμό, τον εναλλακτικό τουρισμό, κ.α. Κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι αναφέρονται σε δραστηριότητες πέρα από τις συνηθισμένες, φιλικές πάντα προς το περιβάλλον, που χαρακτηρίζονται από σεβασμό προς τον πολιτισμό και τo ιδίωμα του κάθε τόπου.
Στην σύγχρονη αυτή τάση θα πρέπει να ανταποκριθεί και η χώρα μας, αναθεωρώντας σε μεγάλο βαθμό την μέχρι σήμερα στρατηγική της, όχι μόνο στον τουρισμό, αλλά και στην χωροταξική/πολεοδομική και αρχιτεκτονική προσέγγιση και επίσης στο είδος και την κλίμακα των αναπτύξεων που προγραμματίζονται. Για να γίνουν όλα αυτά πρέπει να υπάρξει πολιτική βούληση, και κυρίως διορατικότητα.
*Ο Δημήτρης Ποτηρόπουλος είναι αρχιτέκτονας, επικεφαλής του αρχιτεκτονικού γραφείου Potiropoulos+Partners (www.potiropoulos.gr)
Ακολουθήστε το Business Daily στο Google news 
