Περί τα 700.000 δολάρια εξοικονομούν οι εφοπλιστές που έχουν τοποθετήσει συστήματα πλυντηρίδων (scrubber), στα δεξαμενόπλοια τύπου VLCC (Very large Crude Carrier), δηλαδή στα πιο μεγάλα του είδους, σε ένα τυπικό ταξίδι μεταφοράς ενός φορτίου αργού πετρελαίου από τις ΗΠΑ σε κάποια από τις εισαγωγείς-χώρες της περιοχής της Ασίας στον Ειρηνικό.
Τα συστήματα αυτά έχουν επιλεγεί από περίπου το 5% του παγκόσμιου στόλου, κυρίως σε νεότερα πλοία μεγάλου μεγέθους, όπου μεγιστοποιείται το όφελος της σχετικής επένδυσης (λόγω οικονομιών κλίμακος) και ταυτόχρονα αποσβένεται το σημαντικό κόστος του (2,5 – 3 εκατ. δολάρια για ένα νεότευκτο VLCC ή περίπου 4 – 4,5 εκατ. δολάρια για την τοποθέτησή του σε υφιστάμενο πλοίο). Άλλοι βέβαια ανεβάζουν την τελική τιμή ακόμα πιο ψηλά, καθώς υπολογίζουν και τον χρόνο που το πλοίο μένει ανενεργό (περίπου 40 ημέρες), χωρίς δηλαδή να αποφέρει κάποιο έσοδο.
Υπενθυμίζεται ότι σε λίγες ημέρες (1η Ιανουαρίου 2020), όλα τα εμπορικά πλοία θα πρέπει να καίνε υποχρεωτικά, φιλικότερα προς το περιβάλλον καύσιμα, χαμηλής περιεκτικότητας σε θείο (από 3,5% σε 0,5%). Μοναδική προϋπόθεση για να συνεχίσουν τα πλοία να καίνε τα σημερινά καύσιμα, που είναι και φθηνότερα, είναι να έχουν εγκαταστήσει ένα τέτοιο σύστημα πλυντηρίδων, το οποίο ουσιαστικά αναλαμβάνει να καθαρίσει τους εκπεμπόμενους ρύπους. Στο πλαίσιο αυτό και με βάση τη σημερινή διαφορά τιμής ανάμεσα στα δύο καύσιμα, ένα ταξίδι, όπως το παραπάνω, που είναι από τα πλέον δημοφιλή τα τελευταία χρόνια, λόγω της ανάδυσης των ΗΠΑ ως κύριας εξαγωγικής χώρας πετρελαίου, επιτρέπει την εξοικονόμηση ενός ποσού της τάξεως των 700.000 ευρώ.
Την σχετική ανάλυση πραγματοποίησε πρόσφατα η Argus, που είναι ένας από τους σημαντικότερους φορείς υπολογισμού τιμών ενέργειας, αγαθών κι άλλων πρώτων υλών, μεταξύ των οποίων και ναυτιλιακών καυσίμων. Κατά την διάρκεια του 2019, οι εξαγωγές πετρελαίου από τις ΗΠΑ προς χώρες της Άπω Ανατολής, ξεπέρασαν το 1 εκατ. βαρέλια ημερησίως, κάτι που μεταφράζεται σε περίπου ένα πλοίο VLCC κάθε δεύτερη ημέρα.
Εφόσον το πλοίο αυτό φέρει σύστημα πλυντηρίδων, το κόστος των καυσίμων του για το εν λόγω ταξίδι, αποτιμάται σε περίπου 1,31 εκατ. δολάρια, έναντι τουλάχιστον 2 εκατ. δολαρίων, που θα απαιτήσει ένα αντίστοιχο πλοίο, χωρίς ένα τέτοιο σύστημα, καθώς θα πρέπει να χρησιμοποιήσει τα ακριβότερα καύσιμα χαμηλής περιεκτικότητας σε θείο. Αυτά κοστίζουν σήμερα περίπου 550-600 δολάρια/τόνο, έναντι 367 δολαρίων/τόνο, των συμβατικών καυσίμων. Το αντίστοιχο όφελος για την ίδια διαδρομή ενός μικρότερου πλοίου μεταφοράς διυλισμένων προϊόντων πετρελαίου (π.χ. βενζίνες, ή λιπαντικά) εκτιμάται σε περίπου 250.000 δολάρια.
Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, η «άσκηση», την οποία πρέπει να κάνουν οι πλοιοκτήτες μόνο απλή δεν είναι, καθώς, το τελικό όφελος εξαρτάται από τον τύπο του πλοίου, τη χρήση του, αλλά και το πιθανό ρίσκο που αναλαμβάνει μια εταιρεία, επιλέγοντας να εγκαταστήσει σύστημα πλυντηρίδων.
Ο λόγος έγκειται στο ότι σε αρκετές περιοχές του πλανήτη, τα συστήματα αυτά (συγκεκριμένα μια υποκατηγορία τους) έχουν ήδη απαγορευτεί. Ακόμα και όσα δεν είναι απαγορευμένα έχουν κατηγορηθεί, μεταξύ άλλων και από άλλους πλοιοκτήτες, ότι το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να μεταφέρουν το πρόβλημα της ρύπανσης που επιφέρει η ναυτιλιακή δραστηριότητα, από τον αέρα στη θάλασσα, καθώς, σε αρκετές περιπτώσεις τα κατάλοιπά τους αδειάζονται στην θάλασσα.
Το σίγουρο είναι ότι περίπου 3.000 πλοία, μεταξύ των οποίων και πληθώρα VLCCs θα φέρουν τέτοια συστήματα κατά τα πρώτα χρόνια εφαρμογής των νέων κανονισμών καυσίμων. Ωστόσο, η γενική αίσθηση είναι ότι σταδιακά, το κόστος των καθαρότερων καυσίμων θα μειωθεί, λόγω της σταδιακής προσαρμογής της προσφοράς στην υψηλότερη ζήτηση.
Ακολουθήστε το Business Daily στο Google news 
