Τροπολογία για την ΛΑΡΚΟ: Πωλείται σε 18 μήνες ή κλείνει

«Μαχαίρι» 25% στο μέσο μισθολογικό κόστος, με περικοπές μεγαλύτερες για όσους αμείβονται με 3.000 ευρώ και άνω, περικοπές πλουσιοπάροχων επιδομάτων και γενικότερο συμμάζεμα δαπανών, περιλαμβάνονται στα καθήκοντα του ειδικού διαχειριστή που μπαίνει στην ΛΑΡΚΟ.

Η σχετική τροπολογία κατατίθεται εκτός απροόπτου σήμερα στη Βουλή και προβλέπει ότι ο διαχειριστής τοποθετείται στην ημιθανή μεταλλουργία μέσα στον Μάρτιο. Εντός 12 μηνών από την τοποθέτησή του, θα πρέπει σύμφωνα με τις πληροφορίες του Business Daily, να έχει ολοκληρωθεί η πτωχευτική διαδικασία, με δυνατότητα 6μηνης παράτασης, που σημαίνει ότι τα πάντα θα πρέπει να έχουν τελειώσει μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2021.

Διαφορετικά, αν σε αυτό το διάστημα δεν έχει μεταβιβαστεί τουλάχιστον το 75% του ενεργητικού της ΛΑΡΚΟ, τότε η εταιρεία οδηγείται υποχρεωτικά σε πτώχευση. Τα παραπάνω χρονοδιαγράμματα, της τάξης των 18 μηνών, για όσους γνωρίζουν από πτωχευτικές διαδικασίες δεν είναι μεγάλα και θεωρήθηκαν απαραίτητα προκειμένου να διασφαλισθεί ότι δεν θα υπάρξει κωλυσιεργία και εμπλοκή σε ατέρμονες διαδικασίες.

Το σχέδιο του διαγωνισμού θα εξαρτηθεί από το τι θα βγάλει η fast track Διαιτησία για το ιδιοκτησιακό καθεστώς του εργοστασίου της Λάρυμνας. Η διαδικασία αποτελεί προαπαιτούμενο για να ξεκαθαριστούν τα περιουσιακά στοιχεία της εταιρείας και η εικόνα με τα εγγεγραμμένα βάρη από πιστωτές της ΛΑΡΚΟ, μεταξύ των οποίων και η Εθνική Τράπεζα, στο συγκεκριμένο εργοστάσιο. Αυτό ακριβώς ήταν και το σημείο στο οποίο είχε προσκρούσει και η προηγούμενη προσπάθεια ιδιωτικοποίησης, το 2014, λόγω της δυναμικής αντίδρασης, τότε, από την Εθνική.

Αρχίζουν οι περικοπές

Τους πρώτους μήνες υπαγωγής της ΛΑΡΚΟ των 1.200 εργαζομένων στο νέο καθεστώς, ο ειδικός διαχειριστής θα «πριμοδοτηθεί» με κρατικά κεφάλαια προκειμένου να τρέξει την εταιρεία και να καλύψει λειτουργικές δαπάνες. Ταυτόχρονα θα καταγράψει το ενεργητικό της, αλλά και θα επιχειρήσει να συμμαζέψει τις υπερβολικές δαπάνες, περικόπτοντας προφανώς μια σειρά από παροχές, όπως επιδόματα γαλοπούλας και οβελία, τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, μαζί με τα δωρεάν σπίτια με φως, νερό, τηλέφωνο σε εργαζόμενους, τα οποία απολαμβάνει μέχρι και σήμερα το προσωπικό.

Ακόμη και σήμερα δεν έχει γίνει καμία περικοπή μισθών, (φτάνουν μέχρι και τα 73.000 ευρώ το χρόνο για όσους έχουν πολυετή προϋπηρεσία), ενώ ο κανονισμός προβλέπει και πριμ ετοιμότητας για να βρίσκονται πάντα κάποιοι εργαζόμενοι σε κατάσταση επιφυλακής τα Σαββατοκύριακα. Στόχος είναι να μειωθεί σημαντικά το συνολικό μισθολογικό κόστος που ξεπερνά ετησίως τα 52 εκατ. ευρώ.

Στόχος επίσης είναι, όταν γίνουν όλα αυτά, να σπάσει η εταιρεία στα δύο και να πωληθούν ξεχωριστά το εργοστάσιο της Λάρυμνας και τα ορυχεία σε Καστοριά και Εύβοια. Φιλοδοξία του υπουργείου Περιβάλλοντος & Ενέργειας είναι να βρεθεί επενδυτής κατόπιν πλειοδοτικού διαγωνισμού, ο οποίος και θα αναλάβει την μετάβαση της νικελοβιομηχανίας στην επόμενη ημέρα.

Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, οι οφειλές της μεταλλουργίας ανέρχονται σε 550 εκατ. ευρώ (350 εκατ. σε ΔΕΗ, 30 εκατ. σε Τρ. Πειραιώς, 20 εκατ. σε ΕΦΚΑ, 70 - 80 εκατ. σε παλαιά ΛΑΡΚΟ, 60 εκατ. ευρώ σε προμηθευτές κ.α.), χωρίς σε αυτά να συνυπολογίζονται τα 136 εκατ. ευρώ των κρατικών ενισχύσεων που καλείται να επιστρέψει στο Δημόσιο, καθώς έχουν θεωρηθεί παράνομες έπειτα από απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Η νομοθετική ρύθμιση που κατατίθεται εκτός απροόπτου σήμερα στην Βουλή θα περιλαμβάνει πρόβλεψη και για τις παράνομες ενισχύσεις.

Σε αυτήν τη ζημιογόνο μεταλλουργία που έχει δεκάδες φορές ρυθμίσει τα χρέη της και άλλες τόσες έχει αθετήσει τους διακανονισμούς τους, ουδείς ποτέ αντιμετώπισε τον πυρήνα του προβλήματος: ότι οι παραγωγικές της εγκαταστάσεις είναι απαρχαιωμένες, ότι το κόστος παραγωγής ελέω κακής κρατικής διαχείρισης είναι ανεξέλεγκτο, με αποτέλεσμα να συσσωρεύει ζημιές εκατοντάδων εκατομμυρίων, καθώς και την μέχρι πρότινος επικρατούσα νοοτροπία υπέρ της αύξησης των μισθών, και της διατήρησης του δημοσίου χαρακτήρα της.

Και αν παραμένει εδώ και χρόνια εν ζωή η ΛΑΡΚΟ, είναι επειδή η ΔΕΗ έκανε τα «στραβά μάτια» και οι εκάστοτε βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας έβαζαν το πολιτικό κόστος πάνω από το καλό του φορολογούμενου και της οικονομίας...