Δεν υπάρχει μέρα που να μην ακούμε κάποια δήλωση αξιωματούχων, όπως ο κ. Βρούτσης προχθές, να μην διαβάζουμε κάποιο πρωτοσέλιδο σε εφημερίδα ή ιστοσελίδα, να μην ακούμε στην τηλεόραση και το ραδιόφωνα για αυξήσεις στις συντάξεις.
«Ποιοι συνταξιούχοι θα δουν αυξήσεις το 2020», «Αυξήσεις σε πάνω από 1 εκατ. συνταξιούχους», «Συντάξεις: Αυξήσεις 40% σε 26.000 επικουρικές χηρείας», «Συντάξεις: Έρχεται διπλό μπόνους», «Αναδρομικά από 600 ευρώ έως 9.140 για συνταξιούχους»...
Περίπου 850.000 συνταξιούχοι λαμβάνουν συντάξεις άνω των 1.000 ευρώ μηνιαίως, εκ των οποίων 275.000 συνταξιούχοι λαμβάνουν συντάξεις άνω των 1.500 ευρώ και 75.000 λαμβάνουν συντάξεις άνω των 2.000 ευρώ μηνιαίως.
Την ίδια ώρα χιλιάδες νέα παιδιά δεν μπορούν να βρουν δουλειά. Χιλιάδες νέα παιδιά δουλεύουν για 400 ευρώ το μήνα ή και λιγότερα. Χιλιάδες νέα παιδιά δουλεύουν με συνθήκες δουλοπάροικου.
Μιλάμε για το δημογραφικό: ποιος νέος άνθρωπος μπορεί να κάνει παιδιά και οικογένεια με 500 ευρώ το μήνα; Μιλάμε για τις τράπεζες που δεν δίνουν δάνεια; Ποιος νέος εργαζόμενος μπορεί με 500 ευρώ το μήνα να ζητήσει στεγαστικό δάνειο για να αποκτήσει σπίτι; Οι νέοι των 400 και 500 ευρώ δεν έχουν καμία επιλογή εκτός του να μένουν με τους γονείς τους και να τα κουτσοβολεύουν -και αυτό με τη βοήθεια της σύνταξης της γιαγιάς ή του παππού.
Χιλιάδες νέα παιδιά, τα πιο μορφωμένα και φιλόδοξα, εγκατέλειψαν τη χώρα διότι δεν μπορούσαν να βρουν εργασία με αξιοπρεπή αμοιβή. Χιλιάδες νέα παιδιά που ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό δεν επιστρέφουν στην Ελλάδα, ενώ θα το ήθελαν, διότι είναι αδύνατο να βρουν εργασία με αμοιβές που θα τους εξασφάλιζαν την ποιότητα ζωής που απολαμβάνουν στο εξωτερικό.
Και εδώ μιλάμε μόνο για τους συνταξιούχους. Για τη γενιά των συνταξιούχων ετών 50, με τα παχυλά εφάπαξ κλεμμένα από τις επόμενες γενιές και συντάξεις που στις αμέριμνες ημέρες της δεκαετίας του 2000 ήταν υψηλότερες των μισθών που λάμβαναν ως εργαζόμενοι (και αυτά κλεμμένα από τις επόμενες γενιές).
Ο εκτροχιασμός του ασφαλιστικού αποτέλεσε την βασική αιτία χρεοκοπίας της χώρας κάτι για το οποίο κανείς δεν μιλά: το έλλειμμα του ασφαλιστικού συστήματος, δηλαδή οι δαπάνες για συντάξεις και υγεία, διαμορφώθηκε στο διάστημα 1994 – 2009 στα 89 δις. ευρώ, που αντιστοιχεί στο 30% του τότε συνολικού χρέους της χώρας.