Τα ατελείωτα εμπρός - πίσω (δεν θα έχουμε λοκνταουν - έχουμε λοκνταουν, ανοιχτά σχολεία – κλειστά σχολεία κ.λπ.) στη διαχείριση του δεύτερου κύματος της πανδημίας, πέρα από τη σύγχυση της κυβέρνησης, αποτυπώνουν την αναποτελεσματικότητα της κρατικής μηχανής.
Ένα κράτος όπου δεν δουλεύει σχεδόν τίποτα. Μια ανοργάνωτη, χαοτική, ανεύθυνη, διεφθαρμένη και ανήμπορη γραφειοκρατία, που τρέχει διαρκώς πίσω από τα προβλήματα αδυνατώντας να κατανοήσει την κατάσταση και ανίκανη τα αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το παραμικρό.
Όπως ήταν εντελώς αδύνατο για τη διοίκηση να αντιμετωπίσει απαιτητικές καταστάσεις όπως οι πυρκαγιές στο Μάτι, την Πάρνηθα και την Πελοπόννησο (2007) ή και άλλα θεωρητικά πιο απλά όπως το να αναθέσει σε εύλογο χρόνο ένα έργο υποδομής και να εξασφαλίσει την εκτέλεση του σύμφωνα με τις προδιαγραφές ή να διαχειριστεί αποτελεσματικά τα απορρίμματα ή να εξασφαλίσει ένα πλαίσιο χωροθέτησης ή την λειτουργία της δικαιοσύνης έτσι και τώρα είναι εντελώς αδύνατο για την διοίκηση να οργανώσει έναν τρόπο εισόδου – εξόδου των παιδιών από τα σχολεία που να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του συνωστισμού.
Και την αδυναμία αυτή η κυβέρνηση προσπαθεί να την ξορκίσει κάνοντας επίδειξη μιας δήθεν δύναμης για την τήρηση των οριζόντιων μέτρων (τα μόνα που μπορεί να επιβάλει η χώρα με μια αίσθηση αποτελεσματικότητας) μοιράζοντας απαγορεύσεις.
Έχουν ειπωθεί άπειρες φορές αλλά τα επαναλαμβάνω:
«Ποτέ άλλοτε δεν έχω δει διοικητική δομή που να είναι, λόγω ανικανότητας και αναποτελεσματικότητας και μόνο, τόσο απαράδεκτη. Απλούστατα, δεν είναι δυνατόν να βασιστεί κανείς ότι η δημόσια διοίκηση θα φέρει εις πέρας (ακόμα και) τις πιο απλές λειτουργίες μιας κυβέρνησης – την είσπραξη φόρων, την εφαρμογή οικονομικών κανόνων, την επισκευή των δρόμων» - Πόρτερ, 1947.
«Είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι και εις το μέλλον ουδεμία πραγματική βελτίωσης των οικονομικών της χώρας θα καταστή δυνατή, εφόσον δεν αντιμετωπίζεται το βασικόν τούτο πρόβλημα της πλημμελώς λειτουργούσης διοικητικής μηχανής». Έκθεση Βαρβαρέσου, 1952.