Τελικά δεν μας φοβίζει ούτε το άγνωστο, ούτε καν το φάσμα του θανάτου. Ή, πιο σωστά, πολλοί συμπολίτες μας θεωρούν ότι όλη αυτή η πρωτοφανής κρίση που απειλεί την υγεία μας αφορά τους άλλους, όχι τους ίδιους.
Αρκετοί άνθρωποι, πολλοί απο αυτούς μεγάλης ηλικίας και οι οποίοι διατρέχουν και τον μεγαλύτερο κίνδυνο, περιφέρονται στους δρόμους, συχνα άσκοπα. Άλλοι, σαν να βρίσκονται σε παράλληλο σύμπαν, περπατούν αμέριμνα στις πλατείες, πολλές φορές με τα εγγονάκια τους. Σίγουρα δεν είναι εύκολο το να μείνει κανείς στο σπίτι και υπάρχει και η ανάγκη: πολλοί μεγάλης ηλικίας άνθρωποι δεν έχουν βοήθεια ούτε για να προμηθευτούν τρόφιμα ή φάρμακα που χρειάζονται. Και για αυτούς δεν υπάρχει καμία μέριμνα από την οργανωμένη πολιτεία. Όμως αυτοί που δεν έχουν βοήθεια δεν είναι ο κανόνας στη χώρα μας.
Άλλοι βλέπουν τα ακραία μέτρα, χαρακτηριστικό της κρισιμότητας της κατάστασης και του κινδύνου που μας απειλεί, όπως το κλείσιμο σχολείων – καταστημάτων, σαν μια ευκαιρία για διακοπές και βόλτα στο εξοχικό στην Τήνο, την Αίγινα και άλλα πολλά μέρη.
Η οικονομία έχει «κλειδώσει» για την ανάσχεση της επιδημίας και τον περιορισμό μετάδοσης και καθημερινά τα πλοία είναι γεμάτα με ανθρώπους όλων των ηλικιών που δεν θα έπρεπε να ταξιδεύουν.
Και υπάρχουν και ακραία αντικοινωνικές συμπεριφορές. Μια ομάδα ανθρώπων, μέσα στο χαμό, ταξίδεψε στην Τουρκία προκειμένου να συμμετάσχει σε δραστηριότητες διαλογισμού και χρειάστηκε ειδική πτήση για τον επαναπατρισμό τους. Ακόμα και τις τελευταίες πολλοί ταξιδεύουν με αεροπλάνο για να πάνε για ψώνια σε γειτονικές χώρες και σε χιονοδρομικά κέντρα του εξωτερικού για... σκι!
Όλα αυτά δεν αποτελούν παρά μια προέκταση του ακραίου ατομισμού που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία και την αδυναμία αντίληψης ότι δεν είμαστε μόνοι, αλλά κομμάτι ενός ευρύτερου συνόλου. Για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας τα μέτρα περιορισμού της επιδημίας αφορούν τους άλλους, όχι τους ίδιους. Όπως ακριβώς θεωρούν ότι οι φορολογικές υποχρεώσεις, η καθαριότητα των δημοσίων χώρων και τόσα άλλα αφορούν κάποιους άλλους.