Το εκλογικό σύστημα με τη μάχη του σταυρού, υποχρεώνει στις περισσότερες των περιπτώσεων τους υποψηφίους των κομμάτων να καταστρώνουν την προεκλογική τους στρατηγική, όχι με βασικό στόχο το αντίπαλο κόμμα, αλλά τους συνυποψηφίους τους στο ίδιο τους το κόμμα.
Όταν μάλιστα μιλάμε για την προεκλογική περίοδο, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο φανερά, με τους διεκδικητές μιας βουλευτικής έδρας να ανταγωνίζονται για την μαζικότητα των συγκεντρώσεων που διοργανώνουν, τις προσωπικότητες που παρίστανται και, φυσικά, ποιος θα αναφέρει πιο πολλές φορές στην ομιλίας του το όνομα του αρχηγού της παράταξης…
Αυτά συμβαίνουν στο προσκήνιο, γιατί στο παρασκήνιο δεν είναι λίγες οι φορές που τα αλληλοκαρφώματα, οι διαγκωνισμοί, η προσπάθεια επιρροής στην κομματική βάση και η απόκτηση της πολυπόθητης «δημοφιλίας» γίνονται αυτοσκοπός.
Όταν μάλιστα το κόμμα όσων επιζητούν την ψήφο των πολιτών βρίσκεται και στην εξουσία, τότε τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο, από τη στιγμή όπου καλούνται να «βουτήξουν» στην ίδια δεξαμενή, από κοινού με άλλα προβεβλημένα στελέχη που κατέχουν και υπουργικά πόστα.
Χαρακτηριστική περίπτωση η τραγωδία των Τεμπών. Το κυβερνών κόμμα βρέθηκε αντιμέτωπο με μια τεράστια κρίση, που του στοίχισε και δημοσκοπικά.
Μετά το αρχικό μούδιασμα, δύο εβδομάδες μετά, τα στελέχη του -όλοι υποψήφιοι στις εκλογές- κλήθηκαν να βγουν μπροστά και να χειριστούν επικοινωνιακά το ζήτημα.
Δεν ήταν όλοι όμως έτοιμοι ή πρόθυμοι, κάποιοι έμειναν πιο πίσω θεωρώντας ότι δεν έχουν κάτι να πουν. Κάποιοι άλλοι, κάνοντας εκτίμηση του κινδύνου, ίσως και να έκριναν ότι η δημόσια έκθεσή τους για ένα τέτοιο ζήτημα ίσως προκαλέσει «ζημιά» στο πολιτικό τους προφίλ.
Και κάπου εκεί, ήρθαν στην επιφάνεια οι εσωκομματικοί διαγκωνισμοί, η μάχη του σταυρού και η ακόμα μεγαλύτερη στόχευση για την πρωτιά και τη δημοφιλία.
Όσοι δε βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή, για να υποστηρίξουν το κυβερνητικό αφήγημα, φρόντισαν με εμφατικό τρόπο, όχι μόνο να αντιπαρατεθούν με τους πολιτικούς τους αντιπάλους, αλλά να «καρφώσουν» και όσους -εντός του κόμματός τους- επέλεξαν να μείνουν στα μετόπισθεν!
Πρώτος ο υπουργός Ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης μίλησε ανοιχτά για «τα δημοφιλή πρόσωπα εξαφανίζονται και βγάζουν τα κάστανα από τη φωτιά οι ίδιοι και οι ίδιοι». Η αναφορά του εναντίον πρωτοκλασάτων υπουργών δεν πέρασε απαρατήρητη, έστω και αν δεν κατονόμασε σε ποιους αναφερόταν.
Το «καρφί», ωστόσο, είχε ως αποδέκτες υπουργούς με μεγάλη δημοφιλία, οι οποίοι -όπως σημείωσε με νόημα- θα έπρεπε και αυτοί να καταθέσουν ένα τμήμα από το πολιτικό τους κεφάλαιο για να βοηθήσουν την ομάδα.
Τη σκυτάλη πήρε ο υπουργός Υγείας Θάνος Πλεύρης εκτοξεύοντας τροχιοδεικτικά βέλη σε όσους επιλέγουν τη σιωπή στα δύσκολα και εμφανίζονται μόνο στα καλά: «Δεν θεωρώ πολιτική ο υπουργός να επιλέγει να βγαίνει σε περιβάλλον μόνος του. Πολιτική θεωρώ ότι θα βγαίνεις σε ένα περιβάλλον και θα υπερασπίζεσαι τα επιχειρήματα της παράταξης. Δεν είναι να βγαίνεις μόνο τις καλές στιγμές, που σήμερα έχουμε μια καλή στιγμή με την άνοδο του κατώτατου μισθού, πολιτική είναι προφανώς να βγαίνεις και στις κακές στιγμές. Μια κυβέρνηση τριάμισι ετών θα έχει και καλές και κακές στιγμές».
Όσοι παρακολουθούν από κοντά τους συσχετισμούς στο γαλάζιο στρατόπεδο εκτιμούν ότι αυτή η συζήτηση θα αποτελέσει πεδίο έντασης στο χρονικό διάστημα μετά τις εκλογές, με ορισμένους να θεωρούν ότι η επιλογή της «εξαφάνισης» κάποιων στελεχών, έχει προβολή στο μέλλον, όταν και όποτε ανοίξει ζήτημα «διάδοχης» κατάστασης στη ΝΔ…
Ακολουθήστε το Business Daily στο Google news 
