Η χειρουργική του πεπτικού συστήματος έχει εξελιχθεί σημαντικά τις τελευταίες δεκαετίες, με αποτέλεσμα παραδοσιακές πρακτικές να αντικαθίστανται από σύγχρονες τεχνικές. Περισσότερα από 200 χρόνια μετά την πρώτη επέμβαση παχέος εντέρου το 1823 στη Λυών της Γαλλίας, η πρόοδος της τεχνολογίας και της ιατρικής επιστήμης έχει μεταμορφώσει τη διαχείριση των παθήσεων του πεπτικού συστήματος.
Οι κακοήθειες του εντέρου καταγράφονται πλέον στη δεύτερη θέση ως προς τη θνησιμότητα και στην τρίτη θέση ως προς τη συχνότητα εμφάνισης, αποτελώντας το 10% όλων των κακοηθειών, μετά τον καρκίνο του πνεύμονα. Αυτό καθιστά αναγκαία τη χρήση ολοένα και πιο εξελιγμένων τεχνικών και τεχνολογιών, όπως αναφέρει ο Άρης Πλαστήρας, χειρουργός ογκολόγος Πεπτικού και επιμελητής Α΄ στη Χειρουργική Ογκολογική Κλινική του ΓΑΟΝΑ «Άγιος Σάββας», σε σχετική ενημέρωση.
Σήμερα, η εφαρμογή ελάχιστα επεμβατικών τεχνικών, όπως η ρομποτική και λαπαροσκοπική χειρουργική, προσφέρει σημαντικά πλεονεκτήματα. Αυτές οι μέθοδοι μειώνουν το χειρουργικό τραύμα και τις μετεγχειρητικές επιπλοκές, αποτελώντας πλέον πρότυπο ιατρικής πρακτικής.
Όπως επισημαίνει ο κ. Πλαστήρας, οι νεότερες τεχνικές στη χειρουργική του παχέος εντέρου περιορίζουν σημαντικά την πιθανότητα να χρειαστεί ο ασθενής κολοστομία μετά από μεγάλες επεμβάσεις. Πολλοί ασθενείς αποφεύγουν πλέον πολύωρα χειρουργεία, λαμβάνουν εξιτήριο μέσα σε 1-2 ημέρες και επιστρέφουν γρήγορα στην εργασία τους, χωρίς εκτεταμένες ουλές ή αυξημένο κίνδυνο μετεγχειρητικών κηλών.
Αυτή η πραγματικότητα, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι ελπιδοφόρα για όσους αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα του πεπτικού συστήματος. Ο κ. Πλαστήρας τονίζει τη σημασία της ενημέρωσης των ασθενών σχετικά με τις νέες διαθέσιμες θεραπείες και επισημαίνει ότι η θεραπεία πρέπει να εξατομικεύεται, με βάση τις ανάγκες κάθε ασθενούς (tailor-made surgery).
Οι βασικές ανησυχίες των ασθενών που διαγιγνώσκονται με κακοήθεια του εντέρου παραμένουν σταθερές: αν υπάρχει επιβίωση, πώς θα επηρεαστεί η ποιότητα ζωής και αν αξίζει να υποβληθούν σε θεραπείες όπως χημειοθεραπεία, ακτινοβολία ή μεγάλο χειρουργείο.
Η σύγχρονη προσέγγιση απαιτεί ολιστική αντιμετώπιση, με τη συμμετοχή πολλών ειδικοτήτων και τη λήψη αποφάσεων σε ογκολογικό συμβούλιο, με στόχο το βέλτιστο συμφέρον του ασθενούς.
Πριν συμφωνήσει στην έναρξη θεραπείας, ο ασθενής πρέπει να γνωρίζει κρίσιμες πληροφορίες. Η λήψη λεπτομερούς οικογενειακού και ιατρικού ιστορικού είναι απαραίτητη για την εκτίμηση του κινδύνου και των ωφελειών της θεραπείας. Οι ασθενείς μεγαλύτερης ηλικίας δεν αποκλείονται από χειρουργείο σύμφωνα με τις οδηγίες, αν και είναι πιο ευάλωτοι σε έντονες χημειοθεραπείες.
Είναι αναγκαία η πλήρης χαρτογράφηση της νόσου με απεικονιστικές εξετάσεις (Αξονική, Μαγνητική Τομογραφία), αλλά και ο έλεγχος των γενετικών χαρακτηριστικών του όγκου (όπως MSI, BRAF, KRAS-NRAS, HER-2, DΥPD). Αυτές οι διαδικασίες πρέπει να προηγούνται του χειρουργείου, εκτός από περιπτώσεις αποφρακτικών όγκων.
Ένα μικρό ποσοστό ασθενών (περίπου 15%) μπορεί να λάβει εξαρχής ανοσοθεραπεία σε όγκους του κατώτερου εντέρου, με ενδεχομένως καλύτερα αποτελέσματα και λιγότερες παρενέργειες σε σχέση με τη χημειοθεραπεία.
Υπάρχει επίσης μια ομάδα ασθενών που ανταποκρίνεται πλήρως σε επικουρικές θεραπείες, όπως ανοσοθεραπεία, χημειοθεραπεία και ακτινοβολία. Σε αυτές τις περιπτώσεις, μπορεί να εφαρμοστεί το πρωτόκολλο watch & wait, με στενή παρακολούθηση αντί για άμεσο χειρουργείο, χωρίς να διακυβεύονται τα ποσοστά επιβίωσης.
Η ποιότητα ζωής και η αποφυγή κολοστομίας αποτελούν πλέον βασικά ζητούμενα, καθώς στις μέρες μας μπορούν σε μεγάλο βαθμό να επιτευχθούν.
Σύμφωνα με τον κ. Πλαστήρα, ο συνδυασμός προηγμένης απεικόνισης, γενετικής ανάλυσης, σύγχρονης χειρουργικής και στοχευμένων θεραπειών προσφέρει στους ασθενείς περισσότερες επιλογές από ποτέ. Έτσι, μπορούν να αποφύγουν επώδυνες επεμβάσεις και να αντιμετωπίσουν με αισιοδοξία ακόμη και τα πιο σοβαρά προβλήματα υγείας. Το ζητούμενο πλέον δεν είναι μόνο η επιβίωση, αλλά και η διασφάλιση της ποιότητας ζωής.
Ακολουθήστε το Business Daily στο Google news
